4 Dec, 2021 | No Comments

Taw Win Pann

တော်ဝင်ပန်းသို့… (အပိုင်း ၆) (၉) ဒီနေ့ကျမှ နှင်းပန်းအိမ်က ထူးထူးခြားခြားလှပနေသည်။ အဝါရောင်အကျီနှငိ့ ထမိန်အနက်ရောင်ကို သေသပ်လှပစွာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး ဘာမှလိမ်းခြယ်ထားခြင်းမရှိပါပဲ ကျက်သရေရှိစွာ လှပနေသည့် မျက်နှာလေးကိုသာအားနာပါးနာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ တကယ်ဆိုဘဝမှာ ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ။  “ပန်း.. ဒီနေ့အားရင် ခဏလိုက်ခဲ့ပါလား၊အပြန်တခုခုဝင်စားရအောင်လေ” တခါမှ မခေါ်ဖူးပဲ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြားဖိတ်ခေါ်နေသဖြင့် အံ့သြသွားသည်။ ဆရာစိတ်လိုလက်ရခေါ်တာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်မို့ ရင်ကတော့ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေမိသည်။အမှန်ပြောရလျှင် ဒီလိုစကားမျိုး ကြားချင်ခဲ့တာ ကြာပါပြီ။  သူနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း သွားရမယ်ဆိုတာ တွေးလိုက်မိပြန်တော့ ရှက်သလိုလို ရွှံ့့သလိုလို ဘယ်လိုမှန်းမသိ။သေချာတာတော့ ကြည်နူးနေသည်ဆိုအချက်ပါ။ ပျော်ရွင်မှုကတော့ ပြောဖွယ်မရှိ။ အိမ်မက်များလေလားဟုပင် မရဲတရဲ တွေးနေမိသည်။ “ညီမကတော့ သွားစရာမရှိပါဘူး၊အားပါတယ်၊ဒါပြီးရင် အဆောင်ပြန်ရမှာပဲဥစ္စာ” ရှက်ပြုံးပြုံးရင်း ခေါင်းလေးငုံ့ပြောတာလေးကိုက ချစ်စရာ။ ဒီလိုအမူအရာလေးတွေကြောင့် ချစ်စိတ်ပိုရတာ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် နဖူးပြင်ကို ခပ်ဖွဖွနမ်းပစ်လိုက်ချင်သည်။  “တကယ်ပါကွာ။ မင်းကို ငါဘယ်လောက်မြတ်နိုးလဲ ငါ့ဘာသာအသိဆုံးပါ” (၁၀) “ပန်းကို ဆရာ တောင်းပန်ပါတယ်” ဆိုင်ရောက်ရောက်ချင်းအဆက်အစပ်မရှိ ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် နှင်းပန်းကိုယ်တိုင် အံ့အားသင့်သွားသည်။  “ပန်းမရှင်းဘူးဆရာ၊ဆရာ ဘာကိုတောင်းပန်တာလဲ၊ဆရာ့ဖက်က ပန်းကို တောင်းပန်စရာ ဘာမှမရှိဘူးလို့ ပန်းထင်တာပဲ၊” “အဲလိုလည်း မဟုတ်ဘူးလေကွာ၊ဟိုတနေ့က ပန်းကို လက်ဆောင်လာပေးတယ်မဟုတ်လား၊အဲဒါကို တဖက်သက်အမြင်နဲ့ ပန်းကို စွပ်စွဲလိုက်လို့ဖြစ်သွားတယ်လေ၊အခုတောင် စည်သူမင်းမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးက လာပြောမှကိုယ်သိတာ” နှင်းပန်းအံ့အားသင့်သွားသည်။  “စည်သူမင်းမောင် ဆရာ့ဆီရောက်လာတယ်ဟုတ်လား၊ဘာတွေ ပြောသွားသေးလဲဆရာ” “ဘာမှထွေထွေထူးထူးမဟုတ်ပါဘူး၊ပန်းမှာ ရည်စားရှိတယ်ဆိုတာ ဟုတ်လားတဲ့၊ကိုယ့်ကို လာမေးတာလေ၊အဲဒီမှပန်းနဲ့ သူမဖြစ်သေးဘူးဆိုတာ သိရတာ” “အဲဒီတော့ ဆရာက ဘာပြောလိုက်လဲ” ဖုန်းမော်က ပြုံးပြီး “ကာယကံရှင် မသိစေချင်တာကို ဆရာက ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ၊ပြီးတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာလည်း ကိုယ်မှမသိတာ၊ပန်းက အရမ်းပဟေဋိဆန်တာပဲနော်၊ဆရာ့ကိုတောင် ဖုံးထားတယ်” ပန်းက မချိပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ “ပန်းရဲ့ ချစ်သူဆိုပေမယ့် ပန်းကတဖက်သက်ချစ်ကြိုက်ရတာပါဆရာရယ်၊ သူ့ဖက်က ပန်းကို တန်ဖိုးမထားပါဘူး၊တခါတရံ သူနဲ့ အနီးဆုံးမှာ ရှိပေမယ့် အဝေးကြီး ဝေးနေတယိလို့ ခံစားနေရတာပါ၊နောက်ပြီး ကိုယ့်ဘဝကိုယ်လည်းသဘောပေါက်ပါတယ်။သူနဲ့ပန်းက မတန်ဘူးလေ” “ဟာ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ပန်းလို ရုပ်ရည်ချောပြီး ထက်ထက်မြက်မြက် ဆရာဝန်တယောက်ကို ဘယ်ယောကျာ်းကအထင်သေးမှာလဲ၊ဘာမတန်ရမှာလဲ” “အဲလိုတော့ပြောမရဘူးလေ၊ပန်းရဲ့ ဘဝကို ဆရာလည်း သိထားတာပဲ။ တကယ်တော့ ပန်းဘဝက သိမ်ငယ်ပါတယ်၊တခါတရံ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်တွေးရင်း တိတ်တဆိတ်ရှိုက်ငိုခဲ့ရတဲ့နေ့တွေ မနည်းပါဘူး၊ချစိသူအနားမှာ ရှိပေမယ့် ကိုယ်ချစ်တဲ့အကြောင်း ထုတ်ပြောပိုင်ခွင့်မှမရှိခဲ့တာ၊ နောက်ပြီး သူက အခု မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတော့ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့ပါဘူး” ပန်းပြောရင်း မျက်ရည်ဝဲလာသည်။ နာကျင်ခံစားရသဖြင့် အသံတွေ ကွဲအက်လာသည်။ “နေပါဦးပန်းရယ်၊ပန်းချစ်သူဆိုတာ ဘယ်သူလဲ။ပန်းချစ်နေတာရော သူကမသိဘူးလား၊ ပြီးတော့ ပန်းကိုကော အဲလိုသဘောထားနေလို့လား” “သိလည်း ပန်းလိုမိန်းကလေးမျိုးကို ဂရုစိုက်မယ်မထင်ပါဘူးဆရာရယ်” “ဟာ … မဟုတ်သေးပါဘူး။ပန်းလိုမိန်းကလေးမျိုးကိုဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတော့ အတော်ကြီးကျယ်တာပဲ။သူကဘယ်သူလဲ၊ဆရာ့ကို ပြောပြလေ” ပန်းမျက်နှာက ညှိုးငယ်သွားပြီး မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များစီးကျလာသည်။  “သူက ပန်းတွေကို တန်ဖိုးရှိအောင် စိုက်ပျိုးပေးတတ်တဲ့ ဥယျာဉ်မှူးလိုလူစားမျိုးပါ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ၈နှစ်ကျော်က ပန်းလေးတပွင့်ကို ဖူးပွင့်လာအောင်သူကိုယ်တိုင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့ပါတယ်။ အစစအရာရာ ကူညီပြီး ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခိုလှုံခွင့်တော့ မပေးခဲ့ဘူးလေ။ တကယ်ဆို အဲဒီပန်းလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲခိုလှုံခွင့်ရအောင် ဘုရားမှာအမြဲဆုတောင်းနေခဲ့ရတာပါ” ခံစားချက်ဖြင့်ပြောလိုက်သဖြင့် အသံတွေတုန်ယင်လာသည်။ မျက်နှာ တဖက်သို့လှည့်လိုက်တော့ ပါးပြင်မှမျက်ရည်တပေါက် ကျလာတာ မြင်လိုက်သည်။  ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်လည်း ဒီလောက်တော့ မအပါ။ နှင်းပန်း၏ ဆိုလိုရင်း ကို ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်လိုက်သည်။ နှင်းပန်းအိမ်ကို စာနာနားလည်စွာကြည့်ရင်း ပခုံးကို ယုယကြင်နာစွာ တချက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ဒီမှာ ပန်း။ သေချာနားထောင်။ အကယ်၍ အဲဒီဥယျာဉ်မှုးကိုယ်တိုင်က အဲဒီပန်းကလေးကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရချင်လွန်းလို့ အိမ်မက်ထဲမှာတောင် ထည့်မက်ခဲ့ရတာဆိုရင်ရော ပန်းယုံမလား။သူ့မှာလည်း ပါးစပ်က ထုတ်မပြောခဲ့ပေမယ့်ရင်ထဲနှလုံးသားထဲက အဆမတန်မျိုသိပ်ခဲ့ရတာတွေ အများကြီးရှိတယ်ဆိုတာ ပန်းသိလား။ ကျေးဇူးတရားဆိုတဲ့တံတိုင်းကြီးသာ ကာဆီးမထားခဲ့ရင် အခုချိန်မှာ သူ့လောက်ပျော်တဲ့သူ ဒီကမ္ဘာကြီးထဲမှာ ရှိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး။သေချာတာတော့ သူကိုယ်တိုင် အဲဒီပန်းလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ တသက်လုံးစောင့်ရှောက်ခွင့်ရဖို့ အမြဲဆုတောင်းခဲ့ယ်ဆိုတာပဲ” ပန်းမျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက်သွားပြီး “အို”ဟု အာမေဋိတ်အသံထွက်သွားသည်။ပြီးမှ ပန်းသွေးရောင် မျက်နှာလေးနှင့် “တကယ်ပဲလား အစ်ကိုုရယ်”ဟု ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်သည်။ “တကယ်ပါပန်းရယ်၊ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံရရင် အရင်ကတည်းက မင်းကို ဖွင့်ပြောဖို့ အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ ကိုယ့်အပေါ်မုန်းသွားမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်တဲ့စိတ်နဲ့အောင့်အီးခဲ့ရတာပါ၊ တကယ်ပြောရရင်ကိုယ့်ဘဝမှာ တခါမှ မဖြစ်ဘူးတဲ့မေတ္တာမျိုးနဲ့ မင်းကိုချစ်မိခဲ့တာပါ” စောစောကမျက်ရည်ကျနေသော ပန်းမျက်နှာလေးက တိမ်ကင်းစင်သော လမင်းကဲ့သို့ တဖြည်းဖြည်း ကြည်လင်လာသည်။ ပြီးတော့ မျက်စောင်းတချက်ထိုးသည်။ “တော်ပါ …. မိနိးကလေးဖက်က ဖွင့်ပြောမှ” “ဘာလဲ ပန်းက မယုံလို့လား။ ကိုယ်ကျိန်ပြောပြရမှာလား” ပန်းက မပြောပါနဲ့ဟူသော အမူအရာဖြင့် သူ့ပါးစပ်ကို ကမန်းကတန်းပိတ်လိုက်သည်။ ခေါင်းကို အသာခါယမ်းလိုက်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည်။ “ယုံပါတယ် အစ်ကိုရယ်” ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ပခုံးကိုမှီလာသော ပန်း၏ကိုယ်လုံးလေးကို အသာထွေးပွေ့ထားလိုက်မိသည်။အလို.. သူ့ကိုယ်လုံးလေးက နွေးထွေးလိုက်တာ။ အပိုင်း (၇) ဆက်ရန်… https://drayeminhtoo.com/taw-win-pann-7/ Author – Dr. Aye Min Htoo Genre – Novella

4 Dec, 2021 | No Comments

Taw Win Pann

တော်ဝင်ပန်းသို့…. (အပိုင်း ၅) (၇) “ရော့ ဒီမှာ နင့်ပစ္စည်းနင်ပြန်ယူ” စည်သူ မင်းမောင်က သူမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးထားသော i phone 5ကို မယူသေးပဲ “ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ နှင်းရယ်”ဟု ညည်းညူသည်။  တကယ်တော့ စည်သူမင်းမောင်ဆိုတာ နှင်းပန်းတို့နဲ့ အတန်းတူ ဆရာဝန်တယောက်ပါ။ နှင်းပန်းကို ပထမနှစ်ကတည်းက ဇွဲရှိရှိ ကြိုးစားခဲ့သူတယောက်။ အခုချိန်ထိလည်း သူမအချစ်ကို ရဖို့ တစိုက်မတ်မတ်ကြိုးစားနေသူ။ဟိုနေ့ကတော့ ဆေးခန်းထိဖုန်းလက်ဆောင်လာပေးသည်။ အခု နှင်းပန်းက သူပေးခဲ့သော ဖုန်းကိုလက်မခံပဲပြန်လာပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ “နင့်ကို အစကတည်းက ပြောပြီးသားပဲ၊လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေ ခဏခဏမပို့ပါနဲ့၊ ငါမယူဘူးဆိုတာကို၊အခုဟာကပိုဆိုးတယ်။ ဆရာ့ရှေ့မှာ လက်ဆောင်လာပေးတော့ ဆရာဘယ်လိုထင်သွားမလဲ” “နေပါဦး နှင်းရယ်၊ဆရာရှေ့မှာ လက်ဆောင်ပေးတာနဲ့ပဲအဲလောက် တူးတူးခါးခါးဖြစ်စရာလား။ ပြီးတော့ နှင်းကရော တိုက်ရိုက်ပေးရင် ယူလို့လား၊  အဲဒီနေ့ကဆေးရုံမှာမှန်းသိလို့ မရောက်ခင် ကောင်လေးတယောက်ကို ကြိုပေးခိုင်းလိုက်တာ။ အဲလိုပေးမှ နှင်းပန်းလကိထဲရောက်မှာ မဟုတ်လား” “သြော် ဒါဆို သက်သက်ကို အကွက်ချပြီး ပေးတာပေါ့လေ” မင်းမောင်က ခေါင်းလေးငုံ့သွားရင်း “ဟုတ်ပါတယ်”ဟု မျက်နှာငယ်လေးနှင့်ပြောသည်။  “ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှင်းလက်ထဲရောက်သွားပြီဆိုတော့ နှင်းကြိုက်တာ လုပ်ပါ။ တို့ကတော့ ပြန်မယူဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား၊အကယ်၍  လွင့်ပစ်ချင်လည်းပစ်ပါ။ ဒါပေမယ့် တို့ကို ဘာလို့လက်မခံနိုင်ရတာလဲဆိုတာတော့ ပြောပြပါ။ဒါနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကပြောသလို နှင်းဆရာကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်” မျက်နှာတပြင်လုံးရဲတက်လာသဖြင့် နှင်းပန်း ဒေါသထွက်နေပြီိဆိုတာ သိလိုက်သည်။ “ဆောရီး နှင်း၊ကိုယ်စကားမှားသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်၊နှင်းဖက်က ဘာဖြစ်လို့ လက်မခံနိုင်လဲဆိုတးတော့ ပြောပြပါ၊ကိုယ့်ဖက်ကချို့ယွင်းချက်တွေရှိရင် ပြုပြင်ပါ့မယ်၊အခုလို တူးတူးခါးခါးကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့နှင်းရယ်” “ဒါနဲ့ နင် ငါ့အကြောင်းဘယ်လောက်သိထားလဲ မင်းမောင်” စည်သူမင်းမောင်က သဘောကျဟန်ဖြင့် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်သည်။ “သိတာပေါ့၊စာတော်တာ၊ရုပ်ချောတာ အခုထိ ဘယ်ယောကျာ်းလေးကို မှစိတ်မဝင်စားဘူးဆိုတာရော အကုန်သိပါတယ်၊ နှင်းမွေးနေ့ကစပြီးနှင်း ကြိုက်တတ်တဲ့ အစားအစာထိ အကုန်မှတ်ထားတယ်၊ဒီလောကကြီးထဲမှာ နှင်းအကြောင်း ကိုယိ့လောက်သိတဲ့သူရှိမှာမဟုတ်ဘူး” နှင်းပန်းအိမ်က ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြံးသည်။ “နင်မသိတာ တခုရှိသေးတယ်” “ဘာလဲ” “ငါငယ်ငယ်က ဆေးကျောင်းမရောက်ခင် ကေတီဗွီဆိုင်တခုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်ခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာလေ” မထင်မှတ်သောစကားကိုကြားလိုက်ရသဖြင့်  အံ့အားသင့်သွားဟန်တူသည်။ မယုံမရဲဖြင့် “ဟုတ်ရဲ့လား နှင်းရယ်”ဟု မေးသည်။ နှင်းပန်းက နာကျင်စွာပြုံးလိုက်ပြီး “မြန်မာ မိန်းကလေးတယောက်က ကိုယ့်သိက္ခာအကျခံပြီး ဟန်ဆောင်ပြောမယ်လို့ နင်ထင်လို့လား”ဟု မေးလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်သူ တွေဝေသွားသည်။ ခဏနေတော့ တစုံတခုကို ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ “နှင်းဖက်က ဒီလိုဖွင့်ပြောလာတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ဒါပေမယ့်  နှင်းစကားတွေက ကိုယ့်စိတ်ကိုပြောငိးလဲနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊နှင်းကို ချစ်တာ ဘာမျှော်ကိုးချက်မှမပါဘူး။နှင်း ဘယ်ဘဝကနေပဲလာလာ၊ဘယ်လောက်ချို့တဲ့ချို့တဲ့ ကိုယ်ကတော့ ချစ်နေမှာပဲ” အမှန်အတိုင်း ဖွင့်ပြောလိုက်လျင် မင်းမောင်တယောက် စိတ်ပျက်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားမည်ဟု မျော်လင့်ခဲ့ရာက  မထင်မှတ်သောကားကြောင့် မှင်တက်သွားမိသည်။ ” အဲဒါတော့ နင့်ဖက်က အပိုင်းပေါ့၊ငါဖက်ကတော့ နင့်ကို ချစ်လို့မရတာ သေချာတယ်။နောက်ပြီး  ငါချစ်ရတဲ့သူရှိနေပြီ၊ အဲဒါဘယ်သူလဲ မမေးနဲ့၊ငါဖြေမှာမဟုတ်ဘူး” ဒုတိယအကြိမ်မထင်မှတ်သော စကားကြောင့် မင်းမောင်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားပြန်သည်။ နှင်းမှာ ရည်းစားရှိနေပြီဆိုပါလား။ နှင်းမျက်နှာကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူအတည်ပြောနေမှန်းရိပ်မိလိုက်သည်။ ဒါဆို ဘယ်သူလဲ။ နှင်းချစ်သူ ဘယ်သူလဲ။ (၇) “ကဲ ပြောစရာရှိတာဆို၊ဘာပြောမလို့လဲ” “နှင်းပန်းအိမ်အကြောင်းပါ ဆရာ” စည်သူမင်းမောင်ဆိုသည့် နာမည်ကြားကတည်းက နှင်းပန်းအိမ်နှင့် ပတ်သက်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ထို့ကြောင့်လည်း ဆေးခန်းထဲရောက်လာပြီး စကားပြောချင်ပါတယ်ဟု တောင်းဆိုတော့ ခွင့်ပြုခဲ့တာဖြစ်သည်။အခုလည်း နှင်းပန်းအိမ်နာမည်နှင့် စကားစလာသည်။ “ဒီလိုပါဆရာ၊ကျနော်ကနှင်းပန်းအိမ်တို့ အတန်းကပါ၊ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မရှက်တမ်း ဝန်ခံရရင် လူငယ်သဘာဝ ကျနော့်ဖက်က သူ့ကို တဖက်သက်မေတ္တာရှိနေပါတယ်၊ တရက်က လက်ဆောင်လာပေးတာလည်း ကျနော်ပါ။ဒါပေမယ့် နှင်းပန်းကတော့ လက်မခံခဲ့ပါဘူးဆရာ။  အဲဒီနေ့က ကျနော့်လက်ဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ဖုန်းကို ပြန်လာပေးတယ်ဆရာ၊ ပြီးတော့  သူ့ဘဝအကြောင်း၊ဆရာ့အကြောင်းကော ပြောပြပါတယ်၊ ဆရာကူညီခဲ့လို့ ဒိအခြေအနေမျိုးရောက်ရတယ်ဆိုတာမျိုးကော” “အဲဒီတော့” “ကျနော်သိချင်တာက နှင်းဆီမှာ ချစ်ရတဲ့သူရှိနေပြီဆိုတာ ဆရာသိမလားလို့” စကားမဆုံးခင် ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်က လက်ကာပြလိုက်ပြီး “ဆောရီး သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွေ ကိုယ်မသိဘူးကွ”ဟု ပြောသည်။ “ဟုတိပါတယ်ဆရာ၊ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်ဆရာက အုပ်ထိန်းသူလို ဖြစ်နေလို့ပါ” ဒေါက်တာဖုန်းမော် မျက်ခုံးတဖက် ပင့်သွားသည်။ “ဒီမှာညီလေး မင်းမှားနေပြီကွ၊ကိုယ်က သူ့ရဲ့ အုပ်ထိန်းသူမဟုတ်ဘူး။ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ခွင့်ကို ဝင်ရောက်တားဆီးမှာ မဟုတ်သလို တားဆီးပိုင်ခွင့်လည်း မရှိဘူး။နောက်ပြီးသူ့ချစ်သူဆိုတာလည်း ကိုယ်တကယ်မသိဘူး။အခုမင်းပြောမှကိုယ်သိတာ”  မင်းမောင်က အံ့အားသင့်ဟန်ဖြင့် သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း “ဆရာတကယ်မသိတာလား”ဟု မေးသည်။  “ဟုတ်တယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဒီလိုပါဆရာ၊ပြန်ခါနီးသူပြောသွားတဲ့ စကားတခွန်းက ဆရာနဲ့များဆိုင်နေမလားလို့ပါ” ဒေါက်တာဖုန်းမော် မျက်ခုံးတဖက်ပင့်သွားသည်။ “ဘာ…ဘယ်လို” “ပြန်ခါနီးတော့ သူဝန်ခံသွားတာတခု ရှိတယ်။ သူ့ချစ်သူက သူ့ကို တော်ဝင်ပန်းကလေးဘဝရောက်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တဲ့ ဥယျာဉ်မှူးလိုလူစားတဲ့” ရင်ထဲတွင် ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ ချက်ချင်း တရက်က ဆေးခန်းမှာ သူ့နဲ့ပြောခဲ့တဲ့စကားလုံးတွေကို ပြန်လည်သတိရသွားသည်။ ဟောဗျာ ငါမှားသွားပြီ။ ဒါ  ဒါဆို သူ့ ချစ်သူက ……. အပိုင်း (၆) ဆက်ရန်… https://drayeminhtoo.com/taw-win-pann-6/ Author – Dr. […]

4 Dec, 2021 | No Comments

Taw Win Pann

တော်ဝင်ပန်းသို့….. (အပိုင်း ၄) (၅) ဒီနေ့ ဖွင့်ပြောဖြစ်အောင် ပြောမယ်ဟု အားခဲထားကာမှ နှင်းပန်းအိမ်ဆီကဖုန်းဆက်လာသည်။ ဆေးရုံဂျူတီကြောင့်သူနောက်ကျမည်ဆိုတဲ့အကြောင်း ။ အဆင်မပြေရင် ဒီနေ့နားလိုက်ပါလား ပြောတော့လည်း တဖက်က လက်မခံပါ။ ရပါတယ်၊လာကူမှာပါ ဆရာ၊နည်းနည်းပဲနောက်ကျမှာ ဆိုတော့ ဘာမှဆက်မပြောတော့။ နာရီလက်တံတရွေ့ရွေ့သွားနေတာကို ကြည့်ရင်း သူရောက်လာတော့မယ်ဆိုတာ သိတော့ ထူးထူးခြားခြား ရင်ခုန်လာသည်။ တွေ့ရမည်ကို မျက်နှာပူသလိုလို။ ချွေးပြန်ချင်သလိုလို။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းတော့မသိ။ သူ့မျက်နှာလေးမြင်ယောင်မိပြန်တော့ စိတ်ထဲတွင် ကြည်နူးမိပြန်သည်။  သို့သော် ကြည်နူးမှုက ကြာကြာမခံလိုက်ပါ။ ဆေးခန်းထဲရောက်လာသော လူငယ်လေးတယောက်ကြောင့် ပျက်ဆီးသွားသည်။ “မနှင်းပန်းအိမ်ရှိလား မသိဘူးဗျာ” လက်ထဲတွင် ပါကင်ပိတ်ထားသော ဗူးတဗူးကို ကိုင်ထားသော လူငယ်လေးတယောက်က မေးလိုက်သဖြင့် ခေါင်းကို ခါပြလိုက်သည်။ “မရောက်သေးဘူး၊ခဏနေမှရောက်မယ်ပြောတယ်၊ဘာကိစ္စရှိလို့လဲညီလေး” “သြော် ..ကျွန်တော့်ကို ကိုစည်သူကဒီ ပစ္စည်းလေးပို့ခိုင်းလိုက်လို့ပါ၊မနှင်းပန်းအိမ်လာရင် ဒီဗူးလေးပေးပေးပါလားခင်ဗျာ” ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်က ဗူးကို တချကိကြည့်ရင်း “ရတယ်လေ”ဟုပြောတော့  ကောင်လေးက  ပစ္စည်းကို တရိုတသေကမ်းပေး၍ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အစ်က်ို”ဟု ပြောပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ နှင်းပန်းကို ပေးလိုက်တဲ့ဗူးကလေးဆိုပဲ။ ဗူးကလေးက လှသည်။ ဒါပေမယ့် တဖက်တွင် ရေးထားသော စာကြောင်းလေးနှစ်ကြောင်းကို မြင်လိုက်တော့ နှလုံးခုန်သံတွေအားလုံးကို အေးခဲသွားသည်။  “happy birthday နှင်းပန်းအိမ်” အောက်တွင် မောင် ဟု တလုံးတည်း ရေးထားသည်။ ဘုရား..ဘုရား။ နှင်းပန်းမှာ ရည်းစားရှိနေပြီလို့လည်း ငါမသိရပါလား။ ထိုစာတမ်းကို ကြည့်ရင်း  ရုတိတရက် ငိုင်ကျသွားသည်။ မျက်လုံးအစုံကလည်း ရည်ရွယ်ချက်ကင်းမဲ့စွာ အပြင်ကို ကြည့်နေမိသည်။တကယ်ဆို ဒီလက်ဆောင်က နောက်ကျသွားပြီ ဆိုတဲ့အချက်ပေးသံမျိုးလား  နှင်းပန်းရယ်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ငေးနေမိမှန်းမသိ။ မျက်လုံးထဲတွင် အဝါရောင်အရိပ်တရိပ်ကို မြင်လိုက်မှသတိပြန်ဝင်လာသည်။ သြော် နှင်းပန်းအိမ်ရောက်လာပြီပဲ။ နှင်းပန်းအိမ်က ရောက်ရောက်ချင်း သူမျက်နှာမကောင်းတာကို အကဲခတ်မိသွားဟန်တူသည်။  “ဆရာဒီနေ့နေမကောင်းဘူးလား၊ဆေးရုံကအခုမှပြီးလို့ နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်” မချိပြုံးပြုံး၍ ခေါင်းအသာအယာခါယမ်းလိုက်သည်။ လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ဗူးလေးကို ကမ်းပေးလိုက်ရငိး”ဒီမှာ ကောင်လေးတယောက်လာပေးသွားတာ၊ညီမကို ပေးလိုက်ပါဆိုလို့ ဆရာယူထားလိုက်တာ”ဟု ပြောသည်။ ဘာဗူးလေးပါလိမ့်။ ဗူးကို ကမန်းကတန်းကြည့်လိုက်တော့ စာတမ်းလေးကို မြင်လိုက်ရသည်။ သေစမ်း..ဆရာ ငါ့ကို အထင်လွဲသွားပြီ။  ဆရာ့ကို ရှင်းပြဖို့ အခန်းထဲဝငိသွားတော့ ဆရာက မချိပြုံး ပြုံးသည်။ “နှင်းပန်းက လက်ဆောင်တွေ ဘာတွေပေးမယ့်သူတောင်ရှိနေပြီကိုး။ ဟုတ်ပါတယ်လေ။ လူဆိုတာ သီးချန်တန်သီး၊ပွင့်ချိန်တန်ပွင့်ရမှာ သဘာဝဆိုတာ ဆရာမေ့သွားတယ်” ဆွေးမြေ့သော အသံကြောင့် နှင်းပန်းအိမ် ရင်ထဲ လှိုက်ခနဲ့့ဖြစ်သွားသည်။ ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်များ ဝဲတက်လာသည်။  “မဟုတ်ဘူး ဆရာ၊လုံးဝမဟုတ်ဘူ”းဟု စိတ်ထဲက အထပ်ထပ်အော်နေပေမယ့် ပါးစပ်က ထွက်မလာခဲ့ပါ။  ဆရာကတော့ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ အံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ကာ ပစ္စည်းတခု လှမ်းယူလိုက်သည်။ အထဲကထွက်လာတာက အသည်းပုံနာရီလေး။ “ဒီမှာ ဆရာ နှင်းပန်းကို ပေးဖို့ ဝယ်ထားတဲ့လက်ဆောင်လေးပါ၊ နှင်းပန်းမွေးနေ့ကျရင် ပေးဖို့ ဝယ်လာတာ၊လက်ဆောင်က သိပ်တော့ အဖိုးမတန်ဘူးပေါ့ကွာ” သူလှမ်းယူရင်း တစုံတခု ပြောမည်ပြုစဉ် “ကယ်ပါဦး ဆရာ၊ကယ်ပါဦး” ဟူသောအသံနှင့်အတူ လူကြီးကတယောက်က ကလေးတယောက်၏ခေါင်းကို ကိုငိထားပေးရင်း ဆေးခန်းထဲသို့ အလောတကြီး ပြေးဝင်လာသည်။  အမိုးဆောက်ရင်း ခေါင်းပေါ်တူပြုတ်ကျသွားသော ကောင်လေး၏ခေါင်းမှာ သွေးတွေ ခြင်းခြင်းရဲနေသည်။အခြေအနေက စိုးရ်ိမ်စရာ။သွေးတိတ်အောင် ချုပ်ပေးမှဖြစ်မည်။  နှင်းပန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နှင်းပန်းကအလိုက်တသိ  ချုပ်ဖို့ ပစ္စည်းတွေပင် ယူပြီးနေပြီ။ စောစောကအခြေအနေတရပ်ကို နှစ်ယောက်သား ယာယီ မေ့လျှော့သွားကြ၏။ (၆) “သေလိုက်ပါတော့ကွာ။ ဒီတခါလည်း မပြောခဲ့ရပြန်ဖူးပေါ့” တင်ထွတ်က ကိုယ့်နဖူးကို ဖြန်းကနဲနေအောင် ရိုက်ချရင်း မချင့်မရဲပြောသည်။ “ဟုတ်တယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် ငါ မပြောတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ ငါ့ကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက် စိတ်ဝမ်းကွဲမှာ ငါမမြင်ချင်ဘူး သူငယ်ချင်း” “နေပါဦး၊အခြေအနေကော သူ့ကို မေးပြီးလို့လား” “အခြေအနေက ဘာမှ ပြောစရာမလိုလောက်အောင် ရှင်းနေတာပဲဥစ္စာ၊နောက်ပြီး သူလည်း အရွယ်ရောက်ပြီလေကွာ” တင်ထွတ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ကုလားထိုင်တလုံးပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြောရခက်သော ဖုန်းမော်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်လျှော့ လိုက်ဟန်တူသည်။ “ငါတော့ ဘာမှ မပြောချင်တော့ဘူးသူငယ်ချင်း၊ အေးတခုတော့ ပြောလိုက်မယ်။ လက်ဆောင်ပစ္စည်ပေးတိုင်းချစ်သူရည်းစား ဖြစ်နေပြီဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်မဟုတ်ဘူးကွ၊ လောကမှာ တခါတရံ ကိုယ်မြင်တာနဲ့ ထင်တာက တလွဲစီဖြစ်တတ်တယ်ဆိုတာလည်း သတိထားဦး” ဒေါက်တာဖုန်းမော်က ဘာမှပြန်အပြောပဲ အဝေးသို့ ဆွေးမြေ့ကြေကွဲသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်နေပါတော့သည်။ အပိုင်း (၅) ဆက်ရန်… https://drayeminhtoo.com/taw-win-pann-5/ Author – Dr. Aye Min Htoo Genre – Novella

4 Dec, 2021 | No Comments

Taw Win Pann

တော်ဝင်ပန်းသို့…. (အပိုင်း ၃) (၃) ဒီလိုနှင့် အချိန်တွေ တဖြည်းဖြည်ကုန်လွန်လာခဲ့သည်။ ဘာလိုလိုနှင့်သူမပင် နောက်ဆုံးနှစ် အပိုင်း(ခ)အောင်ပြီးအလုပ်သင်ဆရာဝန် ဆင်းရသည်။ အဲဒီနောက် သိပ်မကြာခင် ဘွဲ့ရပြီး သူမဘဝတွင် ဘယ်တုန်းကမှ မမျှော်လင့်ခဲ့သော ဆရာဝန်တယောက် ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။သို့သော် ထိုနှစ်တွင်ပင် သူမမဖြစ်ချင်ဆုံး အရာတခုက သူမဆီရောက်ချလာသည်။ “ဆရာ အိမ်ထောင်ပြုရတော့မယ်ထင်တယ်” ညနေဆေးခန်းတံခါးပိတ်ချိန်တွင် ပြောလိုက်သော စကားလုံးတို့က နှင်းပန်းအိမ်၏ နှလုံးသားတခုလုံးကိုဗြောင်းဆန်စေခဲ့သည်။ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားခြင်းကြီးစွာ ပြန်မေးမိသည်။ “ဘယ်သူနဲ့လဲဆရာ” “မေမေတို့ရဲ့မိတ်ဆွေတယောကိရဲ့ သမီးနဲ့ပါ။နာမည်က ငြိမ်းငြိမ်းတဲ့။ ချမ်းသာတာတော့ ကျိကျိတက်ချမ်းသာပါတယ်၊ရုပ်လည်း ချောပါတယ်၊ဒါပေမယ့်ကွာ” သက်ပြင်းရှည်ကြီးချပြီးပြောတာ့ “ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲဆရာ”ဟု မေးလိုက်မိသည်။ “အချစ်ဆိုတာ ငွေကြေးတွေ၊ရုပ်ရည်တွေနဲ့ တိုင်းတာလို့မှမရတာ၊အချစ်ဆိုတာ ရင်ထဲကလာတာမလား၊ဆရာ သူ့ကို လုံးဝချစ်လို့မရဘူးကွာ၊တကယ်တော့ အချစ်ဆ်ိုတာ ထူးဆန်းလွန်းပါတယ်” ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်က သူမကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ပြောနေမှန်းသိသည်။ ခေါင်းကို ကမန်းကတန်း ငုံ့ပစ်ရင်း မေးလိုက်မိသည်။ “ဆရာသူ့ကို မချစ်ဘူးဆိုတော့ ဆရာချစ်နေတဲ့သူရှိနေပြီလားဟင်” ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်ဆီမှ ဘာသံမှထွက်မလာသဖြင့် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို စူးစိုက်ကြည့်နေသောဒေါက်တာ ဖုန်းမော်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည်။ ထိုအကြည့်ကြောင့် ဖျတ်ခနဲ ရင်ဖိုသွားသလို  နွေးခနဲခံစားလိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်က သူမကို ကြည့်နေရင်း တစုံတခုပြောတော့ မလိုဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ စိတ်ကိုပြန်ထိန်းလိုက်ဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်သည်။ မျက်နှာကိုလွဲ၍ အဝေးကို ငေးကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ “ဆရာ့ဘဝမှာ အမြတ်တနိုးနဲ့ စောင့်ရှောက်ထားခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းတခုရှိခဲ့ဖူးတယ်။ တွယ်တာလွန်းလို့ မထိရက် မကိုင်ရက်ထားခဲ့ရတာပါ။ တနေ့တနေ့ အဲဒီပစ္စည်းကလေးကို ပိုင်ဆိုင်ရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့ အခါခါတွေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာအဲဒီပစ္စည်းကိုဘယ်လောက်လိုချင်လိုချင် ပိုင်ဆိုင်နိုင်အောင် ဘယ်တော့မှ မကြိုးစားခဲ့ဘူး။အခုမကြိုးစားသလို နောင်လဲကြိုးစားမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ အစကတည်းက ပိုင်ဆိုင်ဖို့ရည်ရွယ်ပြီး စောင့်ရှောက်ခဲ့တာ မဟုတ်လို့ပဲ” စကားဆုံးတော့ နှင်းပန်းအိမ်မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်များစို့တက်လာသည်။ တစုံတခုကို ဆုံးရှုံးလိုက်သလိုလို ။တကယ်ဆို သိက္ခာတရားကို အမြဲ ဦးထိပ်ပန်ဆင်တတ်သူတယောက်၏ နှလုံးသားထဲတွင် ဒီလိုစကားလုံးမျိုးရှိလိမ့်မည်ဆိုတာ သူဘာ့ကြောင့် ကြိုတင်မစဉ်းစားမိခဲ့ပါလိမ့်။ (၄) “ဒါဆို မင်းကောင်မလေးကို ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့ဖူးပေါ့” တင်ထွတ်က အံ့အားသင့်ဟန်ဖြင့် ပြောတော့ ဒေါက်တာဖုန်းမော်က အသာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ “မင်းနှယ်ကွာ ပြောစရာရှိရင် ဖွင့်ပြောလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး၊မင်းဘယ်လောက် အနစ်နာခံပြီး ကူညီခဲ့လဲ၊သူ့အပေါ်ဘယ်လောက် တန်ဖိုးထားလဲဆိုတာ သူငယ်ချင်းအရင်းဖြစ်တဲ့ ငါအသိဆုံးပါ” မချင့်မရဲဟန်ဖြင့် ပြောတော့ ဖုန်းမော်က ခေါင်းကို ဖြေညင်းစွာခါသည်။ “မဟုတ်သေးဘူးသူငယ်ချင်း၊ အဲဒါကြောင့်ပဲ ငါမပြောချင်တာပေါ့၊အကယ်၍ ငါဖွင့်ပြောလိုက်ရင် သူ့အပေါ်ငါကူညီခဲ့တာတွေအားလုံးက မျှော်လင့်ချက်တခုကြောင့် ကူညီသလိုဖြစ်သွားမှာပေါ့။ အမှန်ပြောရရင်  အဲဒိလို ထင်သွားမှာကို ငါအစိုးရိမ်ဆုံးပဲ၊သူ့အပေါ်ငါ့ဖက်က စိတ်ရင်းမှန်မှန်နဲ့ ညီမလေးတယောက်လို သဘောထားပြီး ကူညီခဲ့တာပါကွာ” “အေးလေ အဲဒါမင်းရောငါရော သိတယ်။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ ငါတိုက်တွန်းတာပေါ့၊အမှန်ပြောရရင် မင်းတို့နှစ်ယောက်လိုက်ဖက်ပါတယ်ကွာ။ နောက်ပြီး ကောင်မလေးကတလည်း မင်းအပေါ်ဒီလောက် စေတနာထားတာ။ အခုဆေးကျောင်းမှာ ဆရာဖြစ်နေတဲက  ငါ့တို့သူငယ်ချင်းစိုးမြင့်ကတောင် ပြောသေးတယ်မဟုတ်လား။ ကောင်မလေးကကျောင်းမှာဆိုရင် နာမည်ကြီးတဲ့။ ဒါပေမယ့် ဘယ်ကောင်လေးကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘူးတဲ့။သူ အခုချိန်ထိနေလာတာ ဘာ့ကြောင့်လို့မင်းထင်လဲ” “ဟင့်အင်း ငါမသိဘူး” “ငါတော့ မင်းကြောင့်လို့ ထင်တာပဲ ဖုန်းမော်။ မိန်းကလေးဆိုတာမျိုးက သူတို့လေးစားကြည်ညိုသူဆိုရင် ဘဝတခုလုံးပေးဆပ်ပြီး ချစ်တတ်တာမျိုးကွ။ မင်းကိုကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေက မရိုးသားတာ ငါသတိထားမိတယ်။တကယ်ဆို မင်းတို့နှစ်ယောက်က လိုက်ဖက်ပြီးသားပါ။ ပြောစရာရှိတာက အသက်(၈)နှစ်လောက် ကွာနေတာလေးတခုပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဒီခေတ်မှာ အဲဒါတွေကလည်း အတားအဆီးတခု မဟုတ်တော့ပါဘူး၊ နှစ်ယောက်လုံး ချစ်ဖို့ပဲ လိုတာမဟုတ်လား” “ဒါတော့ ဒါပေါ့ကွာ၊ငါ့ဖက်က သူ့အပေါ်ကို ချစ်နေမိပေမယ့် သူ့ကိုဖွင့်ပြောဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိင်ပါဘူးကွာ။ အဆင်ပြေသွားရင် ဟုတ်ရဲ့။ အဆင်မပြေပဲ ငါ့အေပေါ်အထင်လွဲသွားရင် သွားပြီ။ တကယ်ဆို ငါ့အပေါ်သူမုန်းသွားမှာအကြောက်ဆုံးပဲကွာ။အဲလိုမုန်းသွားမှာကို ငါခံနိုင်ရည်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီး အသက်ချင်းလည်းကွာတော့သူ့ကိုလည်းအားနာနေတယ်။  သူ့မှာတက်လမ်းတွေလည်းရှိပြီးသား။သူ့ဘေးမှာ ဝိုင်းနေတဲ့ကောင်လေးတွေဆိုတာလည်း အများကြီး။ တကယ်ဆို ငါ့ကြောင့် ပွင့်လန်းနေတဲ့ ပန်းလေးတပွင့် ညှိုးနွမ်းသွားမှာ ငါမကြည့်ရက်ဖူးကွာ” “အေး မင်း အဲလိုကြပ်ကြပ်လုပ်၊ တဖက်က ခံစားရမှာကိုကျတော့ မင်းထည့်မတွက်ဘူး၊ပန်းခြံထဲမှာ ဥယျာဉ်မှူးနဲ့နေချင်တဲ့ ပန်းတပွင့်ကို လေလံတင်ရောင်းချဖို့ ပြင်ဆင်နေတာ ကျတော့ဘာပြောဦးမလဲ၊ ခူးချင်တဲ့သူခူးပါစေ ငါဘေးက ထိုင်ကြည့်နေမယ်ဆ်ိုတာတော့ ဥယျာဉ်မှူးအလုပ်လားကွ၊ပန်းတပွင့်မှာလည်း သူ့အခွင့်အရေးနဲ့ သူရ်ှပါတယ်ကွာ၊ ပန်းတပွင့်ရဲ့ အခွင့်အရေးကိုရော မင်းဘယ်ထားမလဲ။ ဥယျာဉ်မှူးကောင်းဆိုတာ စိုက်တတ်ရုံနဲ့တော့ မရသေးဘူး။ သူ့က်ို ထိခိုက်စေတဲ့ ပိုးမွှားတွေရန်က ကင်းဝေးအောင် လုပ်ဖို့လည်း တာဝန်ရှိတယ်။ အဲဒါကျတော့ မင်းက လစ်လျူရှုပြီး ခူးချင်သူယူပါစေ ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ ဝေသံသရာ လက်သစ် လုပ်ချင်လို့လားကွဟေ” ဒေါက်တာ တင်ထွတ်က မချင့်မရဲဟန်ပြောတော့ ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်ကဖြည်းညင်းစွာ ခေါင်းခါသည်။ “လူတိုင်းမှာ ကိုယ့်ခံယူချက်နဲ့ ကိုယ်ရှိကြပါတယ်ကွာ၊မင်းအနေနဲ့ ငါ့ဖက်က ကြည့်ပြောနေမှန်းငါသဘောပေါက်ပါတယ် ဒါပေမယ့်…” “မဟုတ်ဘူး ဖုန်းမော်၊ငါမင်းဖက်က ကြည့်ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ခံစားချက်ကို ထုတ်ဖော်ခွင့်မရှိတဲ့မိန်းကလေးတယောက်ရဲ့ အစ်ကိုနေရာက ပြောတာ၊ ကျေးဇူးရှင်ဆိုတဲ့ အတားအဆီကြီးနဲ့ ကာဆီးခံထားရတဲ့အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမပျိုတယောက်နေရာကို မင်းဝင်စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါကွာ၊ တကယ်တော့ မင်းခံစားရသလို တဖက်ကဘယ်လောက်ခံစားရမလဲဆိုတဲ့အချက်လည်း မင်းနည်းနည်းထည့်တွက်သင့်တယ်လို့ငါထင်တယ်” ဒေါက်တာ ဖုန်းမော်က မချိပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ “မင်းထင်လ်ို့ပါ၊အခု သူ့ဘေးမှာ ငါ့ထက်သာတဲ့သူတွေ တပုံ ချည်းပဲ။ဘယ်သူ့ကိုကောက်ရွေးရွေးရပါတယ်။ ပိုဆိုးတာက သူ့ကိုဖွင့်ပြော၊သူက အားနာစိတ်နဲ့ လက်ခံလိုက်ပြီးမှ နောင်တချိန်သူနောင်တရမှာကို မလိုလားဘူးကွာ” “ဒီမယ်ဟေ့ကောင် သူ့အသက်လည်း မငယ်တော့ဘူး၊သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ အသိဥာဏ်ရှိပြီးသား၊သူ့ကိစ္စကို သူ့ဘာသာ ဆုံးဖြတ်လိမ့်မယ်။ မင်းလုပ်ရမှာက မင်းက သူ့အပေါ်ထားတဲ့ သဘောထား၊အဲဒါကို ဖွင့်ဟပြရုံပဲ၊ကျန်တာ ဆုံးဖြတ်တာ သူ့အလုပ်” ထိုစကားကြောင့် ဖုန်းမော်တယောက် နည်းနည်းတော့ တွေဝေသွားသည်။ သူပြောတာ လည်း နည်းလမ်းကျသလို၊ဒါပေမယ့် ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ ရလာနိုင်တဲ့ အကျိုးဆက်ကို သူဆက်မတွေးရဲပါ။ ငြင်းတာထက် အထင်သေးသွားမှာကို အစိုးရိမ်ဆုံး၊ ဟူး…ရင်မောရပါလားနှင်းပန်းရယ်။ အပိုင်း (၄) ဆက်ရန်… https://drayeminhtoo.com/taw-win-pann-4/ Author – Dr. Aye Min Htoo Genre – Novella