Open 9:00-12:00 AM
+95 92051590

Hidden emotion once in life

5 Oct, 2022 | No Comments

Hidden emotion once in life

Hidden emotions once in life

(1)

Changi Airport

Seeing the bustle of urban life among a variety of colorful people,
Thet Lwin felt confused. The reason for his confusion was not directly
related to his affair, but rather to the health of his beloved Myo
Myo’s mother. He was planning on marrying Myo Myo six months earlier.
Ironically, Myo Myo’s mother had been hospitalized due to a serious
illness, and since then their plan had to be changed. Her mother spent
most of the time at the hospital with unknown causes of the disease.
Ultimately, when the illness was diagnosed, it was liver cancer, the
end stage.

As usual, when Myanmar’s doctors eventually had to give up, he had to
keep a close eye on the neighboring countries, where there are better
health services than Myanmar. Myo Myo asked for help to treat her
mother at the private hospital in Singapore, which has higher health
standards than Bangkok.

“I want to treat my mother in every way I can. Please help me with this one.”

Unsurprisingly, because of the face of the future mother-in-law, and
the disheartened voice of his beloved in a requested manner of raising
her index finger, all his plans to pick a wedding date had faded.

As a result, he had to find a way how to treat her mother.
Fortunately, he made contact with his old friend, Dr. Zin Mar, who is
currently working in Singapore. Dr. Zin Mar said she can help to
connect with any private hospital in Singapore and invited to have a
look for the suitable one. When he explained it in detail, Myo Myo
held his arm in a delightful manner.

“If you attempt to do so, do it at your earliest convenience as I feel
really sad when I think about my mom.”

Because of that, Thet Lwin had to neglect all his responsibilities of
the clinic work since he have to take the duty for his lover, who was
also too responsible for her mother as a good daughter.

When a wife says, it takes a long night, but that’s just a moment when
a lover asked. Meanwhile, a medical representative from a
pharmaceutical company, which always organizes airline tickets, teased
him when delivering tickets to the clinic.

“Sir, did you know I placed your name in the Facebook group Kha-Tha-Ka?”

“What is that?”

“A group for those who fear their lover, so-called Kha-Tha-Ka.”

When the surroundings were somewhat aware of this, it is difficult to
assume if one should laugh or cry while they were saying like a joke
or seriously. In this way, he came on a sudden, unexpected trip with
just a couple of clothes. Once there, he went to the hotel first, then
planned to contact Ms. Zin Mar the following day.

On his way to the hotel, he decided to take the train to get some
savings. Taking the suitcase on the bench, he went to Exist Gate 2 for
the Tanah Merah station, from which it was easy to go downtown.
Looking at the clock, it is eight o’clock at night.

When they got on the train, everybody was stuck with their mobile
phone, and nobody cared about the environment, or they totally ignored
it. He thought he was surrounded by people who cared more about
material things as materialists, even if they lived in a developed
country. If so, what are the advantages to being an industrialized
country?




(2)

Armenian Street, Wilmer Place.

Turning left from Stamford Road, there was a white two storey
building. Dr. Zin Mar awaited him there.

“Come, we have all planned for the hospitals. Just to choose yourself.”

When they went upstairs, the company staffs welcomed him. He just
checked the company name, Ulink. He later learned that the company has
branches in most of South East Asia and links people who want to get
medical treatment. Medical coverage is also available.

“It’s Gleneagles, not bad. Elizabeth is good at cardiac surgery, and
the Asian American Centre…”

She patiently explained one another’s strengths and weaknesses.

“At this time, we have talked to the hospital officials and we choose
from them as you see fit. We’ll recalculate the expenditures.
Normally, we generally just calculate the cost, but as a friend, I
told my boss and asked to arrange a visit to the hospitals. Tonight we
will have dinner for you and my boss wishes to see you as well.”

“Thank you!” he responded with a smile.




(3)

“Can you feel a strange scent as you walk by our hospital? Each of
Singapore’s private hospitals has its own unique scent, which costs
millions of dollars to find and develop a one-of-a-kind scent.”

Ms. Sue, Executive Director of Parkway Hospitals Singapore Pte. Ltd.,
proudly said about the hospital, and thus he was smiling.

“That’s good, but in fact our government hospitals in Myanmar already
had a strange smell for the past 20 years.”

A sudden surprise came over Mrs Sue’s face.

“In what way?”

“Look! you won’t have the scent when you get out of the hospital, right?”

“Yes, indeed!”

“Well, we have a pretty good way of knowing you’re standing in front
of the government hospital. Even if you leave, that smell will stick
to you.”

Sue said surprisingly, “Incredible!”

“Let me explain a little to make sense of it. When you walk past a
government hospital, you may sense something unusual stink. If you
smell a particular odor like waste, you’re definitely right in front
of the government hospital. Even if you have left the hospital, that
smell will stay in your memory.”

Mr. Sue quickly thought of it with a little frown and looked at him
like she’d never understood. But, suddenly, she realized when he
grinned at her, as if sharing a secret joke.

“That’s a perfect joke,” she said with a smile.

While they were having a good conversation, an elegant lady wearing a
short skirt and high heels entered their vision.

“Hey, that’s Dr. Mary, who will present you to all of our hospitals
under the Parkway group.”

The lady who grabbed the file smiled and walked over to him.



(4)

It was Dr. Mary Lynn.

A 25-year-old Chinese-Malay girl.

Between Chinese blood (70%) and Malay blood (25%), Burmese blood is
about 5%. With a sweet smile on her face, she was stylish and
attractive body shape. Besides, she frequently spoke “thank you” in
Burmese in between.

“Ms. Sue praises you so much.”

“Why?”

“She once told me you’re really good at writing. You know there are so
many doctors here who became professors at a very young age. They are
too smart, but only good at this one (pointing her head), not that
(pointing her heart). But, you are great at both.”

He laughed heartily.

“So, what are you good at?”

“Me? I am good at reading someone’s personality.”

They were laughing at each other. Because of that, some distress, he
suffered seems to be decreasing.




(5)

“Will you stay here for a few days?”

Dr. Htein, who has already worked at Raffles Hospital, a private
hospital in Singapore, asked a question with a smile.

“At this point I am not sure. I have to report to “Saya Ma Gyi” after
verifying the recent condition.”

Dr. Htein laughed heartily when Myo Myo was named as Saya Ma Gyi
(great teacher), although he’d never met her in person, just in a
photo.

“My duty is over at noon. Let me treat you.”

Dr. Htein treated him in a restaurant called “Tracy Gay”, not far from
Raffles Hospital. Dr. Zin Mar was also joined there.

“Have you met Dr. Mary Lynn?” said Dr. Htein, laughing.

“Why?”

“You know that Mary is very friendly with Myanmar doctors like us.”

“We got together a few days ago. Does she have Burmese blood too?” he
replied and asked.

“I think it’s not Burmese, but some Mon blood from her grandpa,” Dr.
Htein replied.

When Zinmar heard, she intervened in the conversation.

“I knew it, I knew it,” Zin Mar cast a sly glance at Dr. Htein.




(6)

“Can I pick you up at your leisure?”

After spending nearly two days together, a friendly voice came to the
phone early in the morning.

“Do you know my place?”

 A soft chuckle came out of the phone.

“Here, it’s not big enough to know.”

“But, how did…?”

“Just kidding, it’s Ms. Zin Mar who told me. Are you going to go back
after tomorrow?

“Yeah, right.”

“Have you checked every hospital so far?”

“I hope that will be finished soon after verifying the next two. I
will make decisions and finalize them tomorrow.”

“Okay, but I don’t know if I can put a question?”

“Yes, but what?”

“You choose our hospital?”

“I have to say the right thing?”

“Yes, speak frankly!”

“Your hospital is a lot more expensive than I expected, and I care
much about staying in the hospital too long, so…”

“OK, got it. Don’t worry about it. ” She replied. “Can I ask the next?”

“What else do you want to know?”

“How is that patient related to you?”

He figured out the best answer in a while.

“Say we’re related.”

“OK, I understand. Will you have dinner with me today? But now, if you
have to go and check the rest, I’ll call you back at night.”

I

He thought he ought to refuse her offer, but at the same time, he was
concerned about it would be fair to reject an invitation with good
intentions. In fact, he did not want to go anywhere these days because
of tiredness and stress. Previously, he was thinking about having
dinner at the hotel. So, he did not even tell some of his old school
friends.

“Here, all men and women acted more openly by talking, eating and
drinking. And those who are close friends invite and dine well
together for mutual respect.”

Hearing Zinmar’s words in his mind, he was reluctant to decline her invitation.

“I hope it will finish this evening.”

“Okay, so let’s do that. Rest well in the evening after you’re done,
and at night, when can I pick you up?”

“Not necessary, I’ll come by myself. Just tell me the place.”

“Well, let me think for a moment, then I’ll send you a message. See you!”

After talking on the phone, Thet Lwin put the phone on the bed and
pulled up the curtains. He sighed heavily as he looked at the lively
and colorful people walking on Orchard Road that he could see from
above. Not too soon, he’ll have to move as well.




(7)

“The Wired Monkey Cafe.”

Mary Lynn brought him to a café on Dunlop Street, where most couples
used to visit. A variety of different coffee beans, and various coffee
machines had been displayed in the café, which appeared to be a good
place for chitchat, although the room wasn’t too large. Moreover, if
anyone was interested in making coffee, they can learn and make it on
his own.

As soon as they arrived there, he gave her a lacquered box as a gift,
and Mary asked him as if she didn’t understand well.

“What’s this?”

“This is a kind of lacquerware that can be assumed precious as well as
priceless. We often put some valuables and jewelry in this little box
to be safe. Even the real value was not very worthy, its price also
will be raised depending on the value of objects placed in it.”

Mary took the lacquered container affectionately and said, “Your idea
is so good. Thank you very much!” The words “Thank you so much” were
spoken in a Burmese language.

“Have you planned a flight ticket for return?”.

“I will do it tomorrow.”

“Wait, I just wondered why do you so hurry? What else can I do to help?”

“Not at all! All is fine!”

Mary put the fingers on her chin as if she was thoughtful about something.

“You came here because of your own kin? But Zin Mar told me that it is
for your special friend.” Mary put me a sudden question and asked, “Is
it for your friend or your girl?”

Suddenly, Thet Lwin didn’t know how to reply because of her candid question.

“For my girl.”

He responded with a red face, but did not mention about marriage.




(8)

“Do you like coffee?”

“I don’t love the bitter taste as real coffee connoisseurs. I can only
drink sweet coffee, and importantly, I am not very happy with a pricey
one, too costly to take a sip.”

“You’re very forthright, unlike the rest. Aren’t you?”

“Are you flattering me? I don’t have any money.”

Mary laughed heartily at him, “You play jokes sometimes.”

“When we get so frustrated by the pressure, we need an escape.”

“You’re having a hard time, aren’t you?”

“Right!”

Suddenly, Mary stared at him and said something.

“While you are here, you should let your worry aside and can share
your emotion with me. I can assist this one”.

Open words came out of her sweet lips. The heart was pounding fast,
and he was looking at Mary’s face.



(9)

If anyone has not been interested in such a young and beautiful girl,
he will certainly be an unusual man. A curved lip with twinkling eyes
under the curly eyelashes, and as they looked at each other, their
heartbeats had been accelerated. As a result, their lips were getting
closer and closer, and almost touching.

All of a sudden, he visualized Myo Myo’s face, which remained in his
mind for almost 3 years, making him ashamed and feelings of
inferiority, and thus he turned away his head. Inversely, Mary’s face
turned red for shyness.

“Are you truly a man?” She asked angrily, gnashing teeth.

Apparently, he no longer dared to face her, so he looked at the coffee
cup in front of him. After controlling his mood, he murmured quietly.

“I have my girlfriend, Mary.”

“So what…? Here, when someone becomes an adult, they live by their
own choices, and it’s not about hurting others,” Mary said with a
frown.

“You can’t say it on your own, even if it doesn’t hurt anyone else.”

“How dare you say that!”

Thet Lwin sighed calmly and stared at Mary.




(10)

“Does Mary accept that everyone is in good and bad spirits, alternating?”

Mary did not reply, still clenching.

“Even if it is true that the mind is out of control, it doesn’t mean
to let them free and governed by emotions.”

“What is your point? Speak frankly.”

“Frankly, we shouldn’t be close, Mary.”

 “Why?”

 “Because I’m the one who is getting married very soon.”

“So what? I’m sure she’ll never know,” Mary argued angrily.

“Even if she doesn’t know, I know, Marry. And …”

“And what?”

“A man who had already planned to marry someone should never take
advantage of a virgin like you. If I do, I’ll be a complete bastard.”

“Nonsense! Would a mutual determination be a mistake?

When she was sarcastic, he shook his head silently and answered.

“As you may know, someone cannot be a good person all the time by
living in a developed country or eating expensive food, and also you
may never expect the bad guy to wear the sunglasses all the time, like
in a movie. Sometimes it can be accidentally turned into evil by
impulsive behavior under intrusive thought or unexpected sentiment.”

“All just your assumption!”

“When two individuals who met for a while, holding the bonds of
affection through labeling as love, and tried to cross the border of
fidelity, the first harm must be Mary’s virginity, the second damage
must be our morals, the third destruction must be our friendship and
the fourth consequence affects the faithfulness that should be
maintained with my girl. You know all those things are going to
disappear overnight!”

Mary hung her head in shame for the first time.

“Do you really want me to be a vile man for the rest of your life?”

At the end of his words, Mary sobbed sadly, resting on the table with
a whimper. Thet Lwin silently gazed at the cup of coffee, which had
not yet been touched.




(11)

“Can I send you to the airport as a good friend?”

A word she said when it was time to return, and then she dropped me
off at the airport.

“Once arrived, send an email, and promise me don’t run away when I visit there.”

It was sad to see her smile as if nothing had happened.

“Trust me! I won’t, just hiding somewhere.”

Mary chuckles with hands covering her mouth.

“Oh, it’s going to forget something.”

After taking out of her bag, she handed a package to me.

“Here, only chocolate is given as a gift. So, don’t misunderstand me.”

“Thank you. I’m sorry I have nothing to give.”

“Do you pretend to forget or actually forget?”

Suddenly, Mary took the Lacquered box out of her handbag.

“Still keeping?”

“Once you said all valuable things should be kept in this.”

“Right, all valuable items are kept in it.”

Having listened, Mary opened the lacquered box, and there was nothing
but a piece of white paper. On the paper, there was a word “Love”,
which could easily be seen in black ink on a white background.

“In fact, I don’t have so many valuables in my life, but I will keep
these precious memory for the rest of my life, and promise not to
reveal anymore,” she said with a soft smile.

“Oh, hurry up! They are calling. Go, go!”

While hearing a clear voice on the Intercom with or without awareness,
he waved and walked inside. When he was on the flight, he opened the
gift box.

Inside the box, there were chocolate bars arranged in rows, and a
folded card found on them. Unfolding the card, a clear word
“friendship forever” was written on a white paper with female
handwriting.

While keeping all emotional feelings in secret, and returning
something to him with affection, tears burst in his eyes when he
thought of a cute girl.

“If all my feelings have to be hidden somewhere, I will certainly keep
it in the lacquered box forever.”

                                                    Mary

***THE END***

(Written by Dr. Aye Min Htoo)

သော့ခတ်ထားတဲ့ သံယောဇဥ်

(၁)

ချန်ဂီလေဆိပ်။

ပျားပန်းခပ်မျှ လှုပ်ရှားသွားလာနေသော လူအရောင်အသွေးမျိုးစုံကိုကြည့်ရင်း
သက်လွင်စိတ်ထဲ ရှုပ်ထွေးနေမိသည်။ ရှုပ်ရသည့်အကြောင်းကလည်း
ကိုယ့်ကိစ္စကြောင့် မဟုတ်။ သိပ်ချစ်ရသည့် ချစ်သူ မျိုးမျိုး၏ မိခင်ဖြစ်သူ
ရောဂါအခြေနေကြောင့်ပါ။ မျု်းမျိုးနှင့် လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့တာ လွန်ခဲ့တဲ့
ခြောက်လလောက်ကတည်းကပါ။ ဖြစ်ချင်တော့ လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်ကတည်းက မျိုးမျိုး
မိခင်က နေမကောင်းသဖြင့် ဆေးရုံတက်လိုက်၊ ဆင်းလိုက်နှင့်မို့ အချိန်တွေ
နေ့ရွေ့ညရွေ့ ရွေ့ခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး အဖြေတွေ့မယ့် တွေ့တော့ အသည်း
ကင်ဆာတဲ့။ နောက်ဆုံးအဆင့်တဲ့။

နောက်ဆုံး မြန်မာပြည်က ဆရာဝန်တွေက လက်လျှော့လိုက်ပြီဆိုတော့
ထုံးစံအတိုငျး ပတျဝနျးကငြျနိုငျငံတှကေို မကြျစောငျးထျိုးရသညျ။
မျ်းမျိုးကတော့ ဘန်ကောက်ထက် ကျန်းမာရေးအဆင့်အတန်းပိုမြင့်သော
စင်္ကာပူဆေးရုံတွေမှာ မိခင်ဖြစ်သူကို ဆက်ကုဖို့ ဆရာဝန်ဖြစ်သော သူ့ကို
အကူညီတောင်း၏။

“မျိုး မေမေ့ကို ရသလောက်ကုပေးချင်တယ် ကိုယ်ရယ်..ဒီတခုတော့ ကူညီပေးပါနော်”

မတော်ရသေးသော ယောက္ခမမျက်နှာ၊ လက်ညှိုးလေးထောင်ရင်း
ညှိုးငယျစှာပွောကွားနသေော ခစြျသူစကားသံတို့အောကျဝယျ လကျထပျရကျရှေးဖျို့
ပိုင်းဖြတ်ထားသော သူ့စိတ်ကူးအားလုံး အရည်ပျော်သွားခဲ့သည်။

သည်လိုနှင့် စင်္ကာပူတွင်အလုပ်လုပ်နေသော သူငယ်ချင်းဆရာဝန်ကို
အကူညီတောင်းပြီး ဆေးကုဖို့ စီစဉ်ရသည်။ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစိသူ
ဒေါက်တာဇင်မာနှင့် အဆက်သွယ်ရပြီး သူတို့ကုမ္ပဏီက စင်္ကာပူဆေးရုံတွေနဲ့
ချိတ်ဆက်ပြီး လိုအပ်တာအားလုံး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးပါမည်၊ ဆေးရုံတွေ
အရင်လာလေ့လာပါဟု ဖိတ်ခေါ်သည်။ ချစ်သူကို ထိုကြောင်းပြောတော့ ဝမ်းသာအားရ
သူ့လက်မောင်းလေးကို ကိုင်၏။

“ကိုယ်ရယ် သွားမှာဆိုလည်း မြန်မြန်စုံစမ်းပေးပါနော်၊ မေမေ့ကို ကြည့်ပြီး
စ်တ်မကောင်းလွန်းလို့ပါ”

မိဘအပေါ်တာဝန်ကျေပြွန်လွန်းသည့် သမီးဖြစ်သူကြောင့်
ချစ်သူအပေါ်တာဝန်ကျေပြွန်ရမည့် မိမိက တာဝန်ရှိနေသည့်ဆေးခန်းအလုပ်တွေကို
ဥပက္ခာပြူဖို့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

မယားပြောတော့ တည..ရည်းစားပြောတော့ တစ်ခဏအတွင်း ထွက်လာရသည့်အဖြစ်။
ဒီကြားထဲ လေယာဉ်လက်မှတ်အမြဲစီစဉ်ပေးတတ်သည့် ဆေးကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းလေးက
ဆေးခန်းကို လက်မှတ်လာပို့ရင်း စသည်။

“ဆရာ့ကို သမီးတို့ရဲ့ ခသက ဖေ့စ်ဘွတ် ဂရုထဲ ထည့်လိုက်ပြီ သိလား”

“ဘာဂရုလဲ”

“ချစ်သူကြောက်သူများ စုစည်းရာ ဂရုလေ ဆရာရဲ့။ ခသက”

ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းက အနည်းအကျဉ်းရိပ်စားမိနေပြီမို့ အတည်လိုလို
နောက်သလ်ုလိုပြောတော့ ကိုယ့်မှာ ရယ်ရအခက်၊ငိုရအခက်။ သည်လိုနှင့်ပင်
အဝတ်နှစ်စုံသုံးစုံထညိ့၍ အစီစဉ်မရှိသော ခရီးကို
ရုတ်တရက်ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ရောက်ရောက်ချင်း ဟော်တယ်အရင်ဝင်မည်။
နောက်ရက်မှ ဇင်မာတို့ကို အသိပေးမည်။

ဟော်တယ်သွားမည်ဆိုတော့ စျေးသက်သာအောင် ရထားစီးသွားမည်ဟု
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခုံတန်းပေါ်တင်ထားသောလက်ဆွဲအိတ်ကိုကောက်ယူပြီး လေဆိပ်
ထွက်ပေါက် ဂိတ်အမှတ်(၂)မှ “တန်းနက်မဲယ်ရာ”
ဘူတာကနေမြို့ထဲသွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့
ည(၈)နာရီထိုးပြီ။


ရထားပေါ်ရောက်သည်နှင့် အကုန်လုံးခေါင်းတွေငိုက်ပြီး
ဖုနျးကိုယျစီပှတျနကွေသညျ။ ပတျဝနျးကငြျကျို ဂရုမစိုကျကွ။ ဂရုမစိုကျအား။
ဪ…တိုင်းပြည်ဖွင့်ဖြိုးတိုးတက်သလောက် ရုပ်ဝတ္တုကို
ပိုမိုတန်ဖိုးထားကြသူများအလယ်တွင် ရောက်နေပါရောလားဟု မိမိဘာသာ တွေးမိသည်။
သည်လိုကျတော့လည်း နိုင်ငံတနိုင်ငံ ဖွံ့ဖြိုးတာ ဘာများကောင်းနေသေးလို့လဲ။




(၂)


အာမီးနီးယမ်းလမ်း၊ ဝဲလ်မာ ပလေ့စ်။

စတမ်းဖို့ လမ်းကနေ ဘယ်ဖက်ချိုးကွေ့လိုက်သည်နှင့် အဖြူရောင်
နှစ်ထပ်ဆောက်အဦး ရှိသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဒေါက်တာ ဇင်မာက ဆင်းကြိုနေသည်။

“နင်လာမယ်ဆိုလို့ စောင့်နေတာ၊ လာ..ငါတို့ ဆေးရုံတွေ အကုန် စီစဉ်ပြီးသား၊
နင်စိတ်တိုင်းကျ ရွေးရုံပဲ”

အပေါ်ထပ်တက်တော့ စောင့်ကြိုနေသည့် ဝန်ထမ်းများက နှုတ်ဆက်သည်။
ကုမ္ပဏီနာမည်ကိုတော့ အခုမှကြည့်မိသည်။Ulink တဲ့။ နောက်မှသိတာက
ဤကုမ္ပဏီသည် အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံတော်တော်များများတွင် ရုံးခွဲရှိပြီး
ဆေးကုချင်သူများကို ချိတ်ဆက်ပေးသည့် ကုမ္ပဏီတဲ့။နောက်ပြီး
ကနြျးမာရေးအာမခံလညျးလူပျသတဲ့။

“ဒါက ဂလန်းအီးဂဲလ် သူလည်းမဆိုးဘူး၊ မောင့်အယ်လိဇဘက် ကတော့
နှလုံးခွဲတာကောင်းတယ်၊ အေးရှန်းအမေရိကန်စင်တာ ကတော့…”

တခုချင်း၏ အားသာချက် အားနည်းချက်ကို ရှင်းပြနေသည်။

“လောလောဆယ်တော့ နင်ဆေးရုံတွေ လိုက်လေ့လာဖို့ ဒီဆေးရုံက တာဝန်ရှိသူတွေနဲ့
တိုင်ပင်ထားတယ်၊ နင်စိတ်တိုင်းကျရွေး၊ ငါတို့က ကုန်ကျစရိတ်
ပြန်တွက်ပေးမယ်။ ပုံမှန်တခြားသူတွေဆို ငါတို့က စျေးပဲတွက်ပေးတယ်။
နင်ကတော့သူငယ်ချင်းဖြစ်နေတော့ ဆေးရုံတွေ လိုက်လေ့လာဖို့
ငါတို့သူဌေးကိုပြောပေးထားတယ်၊ ပြီးတော့ ဒီနေ့ ညစာတော့ ငါတို့ကုမ္ပဏီက
လိုက်ကျွေးမယ်။ သူဌေးကလည်း နင့်ကိုတွေ့ဖူးချင်နေတာ”

ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ”ဟု ပြောလိုက်သည်။




(၃)


“ဆရာ ကျွန်မ တို့ဆေးရုံရှေ့ဖြတ်သွားတာနဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ အမွှေးရနံ့
မရဘူးလား။ စင်္ကာပူက ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံတိုင်းမှာ ဒီလိုထူးခြားတဲ့
အနံ့ကိုယ်စီရှိကြတယ်ဆရာ.. ကိုယ်ပိုင်အမှတ်တံဆိပ်ပေါ့။ သူများနဲ့မတူတဲ့
အနံ့ရဖို့ ဒေါ်လာသန်းချီအကုန်ကျခံပြီး research လုပ်ပြီး ထုတ်ထားရတာ”

ပါ့ခ်ဝေး လုပ်ငန်းစု အကြီးတန်း ဒါရိုက်တာ မစ္စစ် ဆူ ကိုယ်တိုင်
လိုက်ပြနေရာမှ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာဆိုလို့ ပြုံးမိသေးသည်။

“ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ် ၂၀
လောက်ကတည်းက ဆေးရုံတိုင်းမှာ ထူးခြားတဲ့အနံ့ကိုယ်စီ ရှိပြီးသား”

မစ္စဆူမျက်နှာတွင် အံ့အားသင့်ဟန် ရိပ်ခနဲ ထင်၏။

“ဘယ်လိုမျိုးလဲဆရာ”

“ဒီလိုဗျာ ခင်ဗျားတို့ဆီမှာ ဆေးရုံဝင်းထဲက ထွက်သွားတာနဲ့
အဲဒီအမွှေးနံ့မရတော့ဘူး မလား”

“ဟုတ်တယ် ဆရာ”

“အေးဗျ..ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ လမ်းဘေးကဖြတ်လျှောက်သွားရင်တောင် ဆေးရုံမှန်း
သိအောင် တခါတည်း စီစဉ်ထားပြီးသား၊ အဲ ဆေးရုံကထွက်သွားရင်တောင် လူနာမှာ
အမွေးနံ့က ကပ် ကျန်နေတုန်းပဲ”

မစ္စစ်ဆူက တအံ့တသြနှင့် အမေးဇင်းဟု ရေရွတ်သည်။

“ခင်ဗျားနားလည်အောင် ကျွန်တော်နည်းနည်းရှင်းပြမယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ
အစိုးရဆေးရုံရှေ့ဖြတ်သွားတာနဲ့ အနံ့တခုရလိမ့်မယ်။ ညှီစိုစို့
အညစ်အကြေးစွန့်ထားတဲ့အနံ့တခုရရင် သေချာတယ် ခင်ဗျားရောက်နေတာ
အစိုးရဆေးရုံရှေ့ပဲ၊ ဆေးရုံထဲဝင်ပြီး ပြန်ထွက်လာရင်တောင် အဲသည်အနံ့က
စွဲနေတုန်းပဲ”

ဆူက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း စဉ်းစားသည်။ နားမလည်ဟန် သူ့ကိုတချက်ကြည့်သည်။
ယောင်ယောင်လေး ပြုံးနေသောာသူ့ကို မြင်မှ သဘောပေါက်သွားပြီး “ဆရာကလည်း
နောက်တတ်တယ်နော်”ဟုပြောသည်။

သူတို့ စကားကောင်းနေစဉ်မှာပင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ဖိနပ်စီးပြီး
စကပ်တိုတိုဝတ်ထားသည့် လှပကျော့ရှင်းသည့် မိန်းကလေးတယောက်
မြင့်ကွင်းရှေ့ဝင်ရောက်လာသည်။

“ဟော..အဲဒါ ဆရာနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ့် ဒေါက်တာမယ်ရီတဲ့၊ ဆရာ့ကို
ဒီလုပ်ငန်းစုအောက်က ဆေးရုံတွေအကုန် သူပဲလိုက်ပြလိမ့်မယ်”

ကောင်မလေးက လှပြစွာ ပြုံးရင်း ဖိုင်လေးကို ပိုက်၍ သူ့ဆီ လျှောက်လာပါ၏။



(၄)



ဒေါက်တာ မယ်ရီလင်း…။

အသက် (၂၅)နှစ်ဝန်းကျင် တရုတ်၊မလေး ကပြားမလေးတယောက်။

တရုတ်သွေး(၇၀%)နှင့် မလေးသွေး(၂၅%)ကြားတွင် ဗမာသွေး(၅%)ခန့်ပါသည်။
အပြောချိုသလို ရွှင်ပြုံးသော မျကိနှာနှင့်အတူ
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လည်းလှသည်။ စတိုင်လေးလည်းမိသည်။ သည်ကြားထဲ
ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆိုသောဗမာစကားကို မပီကလာ ပီကလာလေပြောတတ်သည်။

“မစ္စဆူက ယူ့ကို အရမ်းချီးကျူးနေတာ”

“ဘာလို့”

“ဪ တခါတရံစာတွေလည်း ရေးတယ်ဆိုလို့။ ဒီမှာတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့
ပညာထူးချွန်လို့ ပရော်ဖက်ဆာဖြစ်သွားတဲ့ဆရာဝန်တွေ မနည်းပါဘူး။
ဒါပေမယ့်သူတို့က (ခေါင်းကိုထိုးပြရင်း) ဒီတခုပဲ ကောင်းတာ၊ (နှလုံးကို
ထိုးပြရင်း) ဒါကျ မတော်ဘူး။ ယူက နှစ်ခုလုံးတော်တယ်ဆိုလို့”

ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မိလေသည်။

“ဒါနဲ့ မယ်ရီကကော ဘာတော်တာလဲ”

“မယ်ရီလား..မယ်ရီက လူကဲခတ်တော်တာ”

နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူရယ်မိကြသည်။ ရယ်မိလိုက်၍လားမသိ။ ရင်ထဲက
မွန်းကျပ်မှုများ နည်းနည်းတော့ ပြေပျောက်သွားသည်။




(၅)


“ဆရာ နေဦးမှာမလား”

စင်္ကာပူ ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံတရုံဖြစ်သော ရက်ဖဲလ်ဆေးရုံတွင်
အခြေကျနေပြီဖြစ်သည့် ဒေါက်တာထိန်က ပြုံးရွှင်သောမျက်နှာထားနှင့် မေး၏။

“မသိသေးပါဘူး ဆရာရယ်၊ ကြည့်ပြီးရင် ဟိုဆရာမကြီးဆီ ရပို့တင်ရဦးမှာ”

မျိုးကို လူကိုယ်တိုင်မမြင်ဖူးပေမယ့် ဓာတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဖူးနေကျမို့ သူက
မျိုးကို ဆရာမကြီးဟု ကင်ပွန်းတပ်ခေါ်တော့ဒေါက်တာထိန်သဘောကျစွာရယ်သည်။

“ဂျူတီကနေ့လည် ၁၂ ဆိုပြီးပြီ ဆရာ၊ တခုခုလိုက်ကျွေးပါရစေ”

ရက်ဖဲလ်ဆေးရုံ မလှမ်းမကမ်းရှိ “ထရေဇီဂေး” ဆိုသော စားသောက်ဆိုင်တခုတွင်
လိုက်ကျွေးသည်။

သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာဇင်မာလည်းပါလာသည်။

“ဒေါက်တာ မယ်ရီလင်းနဲ့ တွေ့ပြီးပြီဆို”

ဒေါက်တာထိန်က ရယ်ကျဲကျဲမေးသည်။

“ဘာလို့လဲ ဆရာရဲ့”

“ဪ အဲဒီဆရာဝန်မလေးက ကျတော်တို့လို ဗမာလူမျိုးဆရာဝန်တွေနဲ့ သိပ်ခင်တာ”

“သူကိုယ်တိုင်လည်း ဗမာသွေးပါတယ်မလား”

“ဗမာသွေးတော့ မဟုတ်ဘူး ထင်တယ်ဆရာရဲ့။ အဘိုးဖက်က မွန်သွေးလေး နည်းနည်းပါတာ”

သူ့စကားနားထောင်ရင်း ဇင်မာက ဘေးကဝင်ထောက်သည်။

“ဆရာထိန်လည်း မဟုတ်တော့ဘူးနော်၊ မိန်းမရှိလို့သာ တော်တော့တယ်။ ပြန်တိုင်လိုက်ရမလား”

ဇင်မာက စနောက်သလိုပြောသည်။ တကယ်လည်း ဒေါက်တာထိန်က ဒီမှာအခြေကျပြီး
သားတယောက်၊ သမီးတယောက်ပင် ထွန်းကားနေပါပြီ။

“ငါ့အတွက် မဟုတ်ဘူးလေကွာ၊ ဆရာစစ် အတွက်၊ ဒီမှာနေတုန်း ပျင်းနေမှာစိုးလို့
အဖော်လေးရအောင် ပြောပေးနေတာ၊ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မယ်ရီလေးက သွက်သွက်လက်လက်
ထက်ထက်မြက်မြက်လေးဆိုတော့ ဆရာလည်း ပျင်းရတော့မှာမဟုတ်ဘူးပေါ့”

ဇင်မာ က မျကိစောင်းထိုးရင်း “သိနေတယ်နော် သိနေတယ်”လှမ်းစတော့
သုံးယောက်သားရယ်မိကြသည်။




(၆)



“ယူအားရင် လာခေါ်ပေးရမလား”

နှစ်ရက်နီးနီး တပူးတွဲတွဲသွားပြီးနောက် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည့် အသံလေးက
မနက်စောစော ဖုန်းထဲ ဝင်လာသည်။

“ဘယ်မှာနေလဲ သိလို့လား”

တဖက်က ရယ်သံ ခပ်လွင်လွင်ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ဒီမှာက ကျဉ်းကျဉ်းလေးပါ။ သိချင်ရင် အလွယ်ကလေး”

“အင်း ဘယ်လိုလုပ်”

“စတာပါ၊ မစ္စစ် ဇင်မာပြောတာ၊ သဘက်ခါပြန်တော့မှာဆို”

“အင်း ဟုတ်တယ်”

“ဆေးရုံတွေကြည့်ပြီးပြီလား”

“ဒီနေ့ နှစ်ခုပြီးရင် ပြီးပါပြီ၊ မနက်ဖြန် မစ္စ်ဇင်မာ
တို့ဆီအကြောင်းပြန်ပြီး ဖိုင်နယ်လ်ုက်လုပ်မှာ”

“မေးသင့်လားတော့ မသ်ဘူး”

“ဘာသိချင်လို့လဲ မေးပါ”

“တို့ဆေးရုံကိုရွေးလိုက်လားလို့ပါ”

“မှန်တာပြောရမလား”

“ပြောပါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့”

“မယ်ရီတို့ ဆေးရုံက တို့မှန်းတာထက် မြင့်နေတယ်၊ လူနာက အကြာကြီးတက်ရမှာဆိုတော့..”

“အိုကေ တို့နားလည်ပြီ၊ ကိစ္စမရှိဘူး”

“ဒုတိယမေးခွန်းဆက်မေးရမလား”

“ဘာသိချင်သေးလို့လဲ”

“လူနာက ယူနဲ့ ဘာတော်တာလဲ”

အကောင်းဆုံးအဖြေကို တချက်စဉ်းစားလိုက်သည်။

“ကိုယ့်ဆွေမျိုးပဲ ဆိုပါတော့”

“အိုကေ နားလည်ပြီ၊ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုအနေနဲ့ ညစာလိုက်ကျွေးရင်ရော
ယူလက်ခံမလား၊ အခု ဆေးရုံကြည်ဦးမှာဆိုရင် ညကျမှခေါ်တော့မယ်လေ”

အားနာနာနှင့် ငြင်းပယ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိကေမယ့် တဖက်ကစေတနာနှင့်
ခေါ်သဖြင့် သင့်ပါ့မလားဟုတွေးမိသည်။အမှန်တော့ ဒီရက်ပိုင်း စိတ်ပင်ပန်း
လူပင်ပန်းမှုကြောင့်ဖြစ်နိုင်လျှင်ဘယ်မှမသွားချင်တော့။ ဒီနေ့ဟော်တယ်မှာပဲ
ညစာစားမည်ဟု တွေးထားမိသည်၊ ထို့ကြောင့် သူရောက်နေတာ
ငယ်သူငယ်ချင်းအချို့ကိုပင် အသိမပေးဖြစ်ခဲ့။

“ဒီမှာက ယောကျာ်းရော မိနိးမရော
အကုန်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲနေကြပြောကြစားကြသောက်ကြတာ၊ ပြီးတော့
ခင်မင်ရင်းနှီးတဲ့သူတွေဆို ခေါ်ပြီး ဒင်နာကျွေးလေ့ရှိတယ်၊
အချင်းချင်းလေးစားသမှုပေါ့”

ဇင်မာ့စကားကြားယောင်ပြီး ငြင်းပယ်ရမှာ အားနာမိပြန်သည်။

“ညနေတော့ ပြီးမယ်ထင်တာပဲ”

“အိုကေလေ၊ ဒါဆို ဒီလိုလုပ်၊ ညနေ အေးအေးဆေးနားလိုက်၊ ညပိုင်း ဘယ်အချိန်လာခါ်ပေးရမလဲ”

“မခေါ်ပါနဲ့ ၊ ကိုယ့်ဘာသာ လာခဲ့ပါ့မယ်။ နေရာပဲပြောပါ”

“အင်း ခဏစဉ်းစားလိုက်ဦမယ်..ပြီးရင် ယူ့ဆီမက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်မယ်၊ စီး ယူ”

ဖုန်းပြောပြီးတော့ စစ်လွင် ဖုန်းကို ကုတင်ပေါတင်ပြီး ခန်းစီးလိုက်ကာကို
ဆွဲတင်လိုက်သည်။ အပေါ်စီးမှ လှမ်းမြင်နေရသော အော့ချက်လမ်းပေါ်တွင်
သက်ဝင်လှုပ်ရှား ဉဒဟိုသွားလာနေသော အရောင်အသွေးစုံကိုကြည့်ရင်း
သက်ပြင်းကိုလေးလေးကြီးချမိသည်။ ဪ ငါလည်း သူတို့လို လှုပ်ရှားရဦးမှာပါလား။





(၇)


ဝိုက်ယက်ထ် မန်းကီး ကော်ဖီဆိုင်။

စုံတွေတွေ အထိုင်များသော ဒန်းလော့လမ်းပေါ်ရှိ ကော်ဖီဆိုင်လေးတခုသို့
မယ်ရီလင်းက ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ကော်ဖီမျိုးစုံ၊
စက်မျိုးစုံခင်းကျငိးပြသထားသော ဆိုင်က သိပ်အကြီးကြီးတော့မဟုတ်ပေမယ့်
အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောလို့တော့ကောင်းဟန် တူ၏။ ဒီကြားထဲ စိတ်ဝင်စားလျှင်
ကော်ဖီကို ကိုယ်တိုင်ဝင်လေ့လာလို့လည်း ရပြန်သည်။

“ဒါက ဘာလေးလဲ”

တွေ့တွေ့ချင်း သူလက်ဆောင်ယူလာသော ယွန်းသတ္တာဗူးလေးက်ု ပေးတော့ မယိရီက
နားမလည်သလိုမေးသည်။

“အဖိုးတန်တယ်ပြောလို့ရသလို အဖိုးမတန်ဖူးပြောလို့ရတဲ့ ပစ္စည်းလေးတခုပါ၊
ကိုယ်တ်ု့ဆီမှာ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်း၊လက်ဝတ်ရတနာလေးတွေကို
ဒီယွန်းခွကိလေးထဲမှာ ထညိ့သိမ်းတတ်ကြတယ်။ မပျောက်ပျက်အောင်ပေါ့၊
သိပ်တန်ဖိုးမရှိဘူးဆိုပေမယ့် ထညိ့တဲ့ပစ္စည်းပေါ်မူတည်ပြီး
တန်ဖိုးတက်သွားတဲ့ ပစ္စည်းမျိုးပါ”

မယ်ရီက ယွန်းခွက်လေးကို တယုတယ လှမ်းယူရင်း “ယူက အိုင်ဒီယာ
သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”ဟုဆိုသည်။ ကျေးဇူးတင်ပါယ်ဟူသော
စကားကိုတော့ မပီကလာ ဗမာသံနှငိ့ ပြောသည်။

“ဪ..သဘက်ခါပြန်တော့မှာဆိုတော့ လေယာဉ်လက်မှတ်စီစဉ်ပြီးပြီလား”

“မနက်ဖြန်မှ စီစဉ်မှာပါ”

“နေပါဦး၊ ယူက ဘာလို့အဲလောက်လောနေတာလဲ၊ ဘာကူညီပေးရဦးမလဲ”

“ရပါတယ် အကုန်အစဉ်ပြေပါတယ်”

မယ်ရီက မေးပေါ် လက်ထာက်ပြီး တွေးတွေးဆဆ ပြောသည်။

“ယူ ဒီကိုလာတာ အရေးကြီးတဲ့ဆွေမျိုး အတွက်ဆိုတာ ဟုတ်လား၊ ဇင်မာပြောတော့
ယူ့မိန်းကလေးမိတ်ဆွေအတွက်ဆို”

“မိန်းကလေးက သူငယ်ချင်းလား၊ရည်းစားလား”

ပွင့်လင်းလွန်းသော ထိုမေးခွန်းကြောင့် စစ်လွင်ရုတ်တရက် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ။

မျက်နှာပူပူနှင့် ရည်းစားပါ ဟုပြောလိုက်သည်။ မကြာခင် လက်ထပ်တော့မည့်
အကြောင်းတော့ထည့်မပြောမိ။




(၈)



“ဒါနဲ့ ကော်ဖီကြိုက်တတ်သလား၊ ဒီမှာက ကော်ဖီအစုံရတယ်”

“ကြိုက်တော့ကြိုက်ပါတယ်။ ကော်ဖီသမားစစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး”

“ဘယ်လို..”

“ဪ…ဒီကလူတွေလို ကော်ဖီခါးခါး မသောက်တတ်ဘူး့ ပြောတာပါ၊ တို့က အချိုပါမှ
သောက်နိုင်တာ၊ ပြီးတော့ ကော်ဖီတစ်ခွက်စျေးကြီးကြီးပေးသောက်ရတာ
သိပ်ဘဝင်မကျဘူး”

“ယူက ပွင့်လင်းတယ်နော်၊ တခြားယောကျာ်းတွေနဲ့မတူသလိုပဲ”

“မြှောက်ပြောနေတာလား၊ ကိုယ့်မှာပိုက်ဆံပါမလာဘူးနော်”

သူ့စကားကြားတော့ မယ်ရီက သဘောကျစွာရယ်သည်။

“ယူက တခါတရံနောက်လည်းနောက်တတ်တယ်နော်”

“စိတ်ရှူပ်စရာသိပ်များပြီး မွန်းကျပ်လာတဲ့အခါ စိတ်ထွက်ပေါက်တခုလိုတယ်လေ”

“ယူ အရမ်းစိတ်ရှုပ်နေတယ်ထင်တယ်”

မယ်ရီကသူ့ကို ခပ်တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်ပြီး စကားတခွန်းဆိုသည်။

“စိတ်တော့ မဆိုးနဲ့”

“ဘာလဲ”

“ယူဒီမှာနေတုန်း စိတ်ညစ်စရာတွေ ဘေးဖယ်ပြီး ပျော်ပျော်ရွင်ရွင်
နေသွားပါလား၊ အိုင် အဲတခုတော့ ကူညီနိုင်ပါတယ်”

လှပဖူးပွင့်နေသော နှုတ်ခမ်းတို့အောက်မှ ပွင့်လင်းလှစွာသော စကားတို့
အန်ထွက်ကျလာသည်။ ရင်ခုန်သံက ရုတ်ချည်းမြန်ဆန်လာပြီး မယ်ရီမျက်နှာလေးကို
ငေးကြည့်နေမိသည်။




(၉)


သည်လောက်လှပနုနယ်နေသည့် မိန်းကလေးကို စိတ်မလှုပ်ရှားပါဟုပြောလျှင်
သူကိုယ်တိုင် ပုံမှန်မဟုတ်သည့် ယောကျာ်းဖြစ်ရဦးမည်။ ဖူးညွတ်နေသော
နှုတ်ခမ်းလေး၊ ကော့ညွှတ်နေသော မျက်တောင်အောက်က မျက်ဝန်းတွေက
အရောင်တလဲ့လဲ့။ တယောက်မျက်နှာ တယောက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ရင်ခုန်သံက
ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်။ မျက်နှာချင်း နီးကပ်လာသည်။
နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်လုမတတ်ဖြစ်သွားသည်။


အတွေးထဲတွင် ၃ နှစ်ကျော် တွဲခဲ့သည့် မျိုးမျိုး
မကြျနှာလေးကျိုမွငျယောငျပွီး မိမိကိုယျကိုယျ
ရှက်ရွှံ့စိတ်၊သိမ်ငယ်စိတ်တို့ဖုံးလွှမ်းသွားပြီး ခေါင်းကို
ရုတ်ချည်းလွှဲဖယ်လိုက်မိသည်။ မယ်ရီ့ မျက်နှာ ရှက်စိတ်ကြောင့်
ရဲရဲနီသွား၏။

“ယူ.. ယောကျာ်းကော ဟုတ်ရဲ့လား”

ခံပြင်းဒေါသစိတ်ဖြင့် အံလေးမသိမသာကြိတ်ရင်းမေး၏။

သူနှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲတော့ဟန် မျက်စိရှေ့ကော်ဖီခွက်ကို
ငေးကြည့်မိသည်။ နောက်မှ လှုပ်ရှားနေသော စိတ်ကိုထိန်းပြီး
တိူးတိုးပြောသည်။

“ကိုယ့်မှာ ရည်းစားရှိတယ် မယ်ရီ”

ကောင်မလေးမျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း

“အဲဒီတော့ဘာဖြစ်လဲ…ဒီမှာတော့ အသက်အရွယ်ပြည့်ရင်
ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်နဲ့ကိ်ုယ်နေကြတာပဲ၊ ဒါသူများကို ထိခိုက်တဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်တာ”

ဒေါသတဝက်၊ ခံပြင်းစိတ် တဝက်ဖြင့် မကြေမချမ်းဆို၏။

“သူတပါးကို မထိခိုက်ဘူးဆိုတိုင်း ကိုယ့်အထင်နဲ့ကိုယ်ပြောလို့မှ မရတာ မယ်ရီ”

“ဘာပြောတယ်”

စစ်လွင် သက်ပြင်းကိုချရင်း မယ်ရီမျက်နှာက်ု လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။





(၁၀)


“လူတိုင်းမှာ ကောင်းစိတ်၊ မကောင်းတဲ့စိတ် တလှည့်စီ
ပြောင်းလဲနေတတ်တယ်ဆိုတာ မယ်ရီလက်ခံတယ်မလား”

မယ်ရီစကားပြန်မပြော။ အံလေးကိုသာကြိတ်ထားဆဲ။

“လူ့စိတ်ဆိုတာ အစဉ်အစိုးမရဘူးဆိုတဲ့စကား မှန်ပေမယ့် အစိုးမရတိုင်း
လွှတ်ထားရမယ်လို့ ဆိုလိုတာမှ မဟုတ်တာ”

မယ်ရီ့မျက်နှာ ကွက်ခနဲပျက်သွားသည်။

“ယူဘာပြောချင်တာလဲ၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော”

“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ကိုယ်တို့ချင်း မနီးစပ်သင့်တာပဲ မယ်ရီ”

“ဘာ့ကြောင့်လဲ”

“ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ကိုယ့်ချစ်သူက မကြာခင်လက်ထပ်မယ့်သူဖြစ်နေလို့ပေါ့”

“အဲသည်တော့ ဘာဖြစ်သေးလဲ၊ အခုကိစ္စ သူသိမှာမှ မဟုတ်တာ”

မယ်ရီ မကြေမချမ်း အတွန့်တက်မိသည်။

“သူမသိပေမယ့် ကိ်ုယ့်ဟာကိုယ် သိနေတယ် မယ်ရီ။ ပြီးတော့”

“ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ”

“လက်ထပ်ဖို့ ရည်ရွယ်သူရှိထားပြီးသား ယောကျာ်းတယောက်က လက်မထပ်ရသေးတဲ့
အပျိုစင် မိန်းကလေးတယောက်အပေါ် ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ အခွင့်ရေးမယူသင့်ဘူးလေ
မယ်ရီ၊ အခွင့်အရေးယူလိုက်ရင် အဲဒီယောကျာ်းက
လူယုတ်မာလုံးလုံးဖြစ်ရတော့မှာ”

“အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ၊ နှစ်ဦးသဘောတူ
ဆုံးဖြတ်ချက်တခုကလူယုတ်မာဖြစ်သွားမယ်ပေါ့..ဟုတ်လား”

ရွဲ့သံနှင့်ပြောတော့ စစ်နိုင် ခေါင်းကို မသိမသာ ခါပြသည်။

“အထက်တန်းကျတဲ့ နိုငိငံတနိုငိငံမှာနေ၊ အထက်တန်းကျတဲ့ အစားအသောက်တွေ
စားနေရုံနဲ့ အထက်တန်းကျတဲ့ လူတယောက် မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ
မယ်ရီလည်းသိပြီးသားပါ။ လူယုတ်မာဆိုတာ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းထဲကလို
မျက်မှန်မည်းကြီးနဲ့အမြဲတပ်လာမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားလို့မှ မရတာ၊
မထင်မှတ်တဲ့ စိတ်၊ မထင်မှတ်တဲ့ ခံစားချက် အလိုလိုက်ပြီး
အမှတ်မထင်လုပ်လိုက်တဲ့ လုပ်ရပ်တခုကနေလည်း လူယုတ်မာလုံးလုံး ဖြစ်နိုင်တယ်”

“ဒါကတော့ ကိုယ့်ဘာသာ သတ်မှတ်တာပါ”

“ဘာမှသွေးမတော် သားမစပ်တဲ့ လူနှစိယောက်က ခဏတာဆုံတွေ့ရတဲ့
နှောငိကြိုးလေးတွေ ကိုယ်စီကိုင်ပြီး အချစ်ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်တပ်လို့
သစ္စာတရားထားရှိရမယ့် နယ်နမိတ်ကို ကျော်လွန်လာတဲ့အခါ
အရင်ဆုံးပျက်ဆီးရမှာက မယ်ရီ့ရဲ့အပျိုစင်ဘဝ၊ ဒုတိယပျက်စီးရမှာက ကိုယ့်ရဲ့
စာရိတ္တ၊ တတိယပျက်ဆီးရမှာက သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေ ဆိုတဲ့ ခင်မင်ရင်းနီးမှု၊
စတုတ္ထပျက်ဆီးရမှာက ကိုယ်နဲ့ မျိုးမျိုးကြားထားရှိအပ်တဲ့ သစ္စာတရား၊
ဒါတွေအားလုံး ပြိုလဲပျက်ဆီးရတော့မှာ”

မယ်ရီ ပထမဆုံးအကြိမ် ရှက်ရွံ့စွာ ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။

“မယ်ရီ ကိုယ့်ကို အောကိတန်းကျတဲ့ ယောကျာ်းတယောက်အဖြစ်
တသက်လုံးမြင်သွားချင်လို့လားဟင်”

သူ့စကားအဆုံးမှာတော့ မယ်ရီစိတ်ထိခိုက်စွာ
စားပွဲပေါ်မျက်နှာအပ်ငိုလေတော့သည်။ စစ်လွင်ကတော့ မတို့ထိရသေးသည့်
ကော်ဖီခွက်လေးကိုသာ တွေဝေငေးမောကြည့်နေမိသည်။

(၁၁)


“မိတ်ဆွေတယောက်အနေနဲ့လိုက်ပို့ခွင့်ပြုမယ်မလား”

 ပြန်ခါနီး လိုက်ပို့တော့ ပြောသည့်စကားလေးတခွန်း။အပြန် ချန်ဂီလေဆိပ်ထဲထိ
ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ရှာသည်။

“ဟိုရောက်ရင် အီးမေးလ်တော့ လှမ်းပို့လိုက်ဦးနော်၊ မြန်မာပြည်အလည်လာရင်
ရှောင်ထွက်မသွားပါဘူးလို့ ကတိပေးပါလား”

ဘာမှမဖြစ်သလို ပြုံးယောင်လေးပြုပြောတာမြင်တော့ စိတ်ထဲမကောင်းမိ။

“စိတ်ချပါ။ ရှောင်ထွက်မသွားပါဘူး။ ပုန်းပဲနေမှာ”

မယ်ရီက ပါးစပ်ကို လက်လေးနှင့်အုပ်ရင်း ရယ်သည်။ နောက်မှ…

“ဪ မေ့တော့မလို့”

အိတ်ထဲထည့်ထားသော လက်ဆောင်ဗူးလေးကို လှမ်းပေးသည်။

“ဒီမှာတော့ ချောကလက်ပဲ လက်ဆောင်ပေးကြတာ၊တမျိုးမထင်စေချင်ဘူး”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုယ့်ဖက်က ပေးစရာမရှိလို့ စိတ်မကောင်းဘူး”

“မေ့ချင်ယောင် ဆောင်တာလား၊ တကယ်မေ့နေတာလား”

မယ်ရီက သူပေးထားသည့် ယွန်းထည်ကြုတ်လေးကို အိတ်ထဲက ထုတ်ပြသည်။

“ဪ သိမ်းထားတုန်းပဲလား”

“တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဒီယွန်းကြုတ်လေးထဲ
အမြဲထည့်သိမ်းထားရတယ်ဆိုလို့ အမှတ်တရ သိမ်းထားတာ”

“ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းမှန်သမျှ ဒီထဲထည့်ပြီး
သိမ်းဆည်းတတ်ကြတယ်”

မယ်ရီက သူ့စကားကို နားထောင်ရင်း ကြုတ်ကလေးကို လှစ်ဟပ်ပြလိုက်၏။

အထဲတွင် ဘာအဖိုးတန်ပစ္စည်းမှ ရှိမနေချေ။ စက္ကူဖြူ
အပိုင်းစလေးတရွက်သာရှိနေပါ၏ စာရွက်ဖြူပေါ်တွင် အနက်ရောင်မှင်နှင့်
ရေးထားသော “Love”ဟူသည့် စကားလုံးလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်လိုက်ရသည်။


“တွယ်တာမြတ်နိုးစရာ အဖိုးတန်ပစ္စည်းရယ်လို့ မရှိပါဘူး။
တန်ဖိုးထားစရာဆိုလို့ ဒီပစ္စည်းလေးကို တသက်လုံး အမှတိတရ
သိမ်းဆည်းထားမှာပါ။ပြီးတော့ နောက်ထပ် ဘယ်သူ့ကိုမှ ထပ်ဖွင့်မပြဖူးလို့
ကတိပေးတယ်။ ကဲ.. သွားတော့လေ ဟိုမှာခေါ်နေပြီ”


အင်တာကွန်မှ ကြည်လင်ပြတ်သားသော အသံကို ကြားတချက် မကြားတချက်
လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်း အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့၏။ လေယာဉ်ပေါ်ရောက်မှ သူပေးလိုက်သည့်
ချောကလက်ဗူးလေးကို သတိတရ ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။


အထဲတွင် ချောကလက်တောင့်လေးတွေအစီအရီရှိနေ၏။ ပြီးတော့
စာရွက်ခေါက်လေးတခုရော..။ စာရွက်လေးထဲတွင်”friendship forever”ဟု
အမျိုးသမီး လက်ရေးဖြင့် ရေးထားတာ စကားလုံးလေးတွေကို မြင်လိုက်ရသည်။


ဪ..တွယ်တာမြတ်နိုးရသည့် သံယောဇဉ်ကြိုးလေးကို မိမိဘာသာ တသက်လုံး
သိမ်းဆည်းထားပြီး အပြန်အလှန်လေးစားတန်ဖိုးထားရမည့် အရာလေးတခုကို
လက်ဆောင်ပြန်ပေးလိုက်သည့် ချစ်စရာ မိန်းကလေးအကြောင်း
တွေးရင်းယောကျာ်းတန်မဲ့ မျက်ရည်တပေါက်လွင့်ကျလာသည်။


“ခံစားချက်တို့ကို တနေရာရာမှာ သိမ်းဆည်းထားရမယ်ဆိုရင် တန်ဖိုးရှိတဲ့
ကြုတ်လေးထဲမှာပဲ အမြဲသိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ်”

                                                                        မယ်ရီ


ဒေါက်တာအေးမင်းထူး

Related Tags

Write Reviews

Leave a Comment

Please Post Your Comments & Reviews

Your email address will not be published. Required fields are marked *

No Comments & Reviews